Δεν έχω πάει ποτέ, σε συνέδριο κόμματος. Και ό,τι έχω δει από την τηλεόραση, δεν μου «λέει». Κυρίως, για τα βλέμματα των ανθρώπων που είναι στο «σύστημα» και θεωρούν εξ αυτού του λόγου, ότι βρίσκονται σε κάποιο σπουδαίο σύμπαν και έχουν πιάσει τον Πάπα από τους όρχεις. Την Παρασκευή πήγα στο συνέδριο του Ποταμιού στο Λαύριο. Όπως και πολλοί συμπατριώτες μου. Αδιαφορώντας για τον καύσωνα. Γιατί; Θεωρώ την παρουσία του Σταύρου Θεοδωράκη χρήσιμη στην πολιτική μας σκηνή. Έχω την ανάγκη να παρακολουθώ τα βήματα του. Να βλέπω την εξέλιξη της προσπάθειάς του. Ίσως γιατί έτσι παρακολουθώ και τη δική μας εξέλιξη. Προς την ενηλικίωση. Αλλά αυτό θέλει μεγάλη ανάλυση.
Όλα στο Λαύριο ξεκίνησαν στην ώρα τους ακριβώς. Προηγήθηκαν βέβαια οι χαιρετισμοί από εκπροσώπους των κομμάτων. Μπορείς να προκαλέσεις νύστα μόνο με έναν χαιρετισμό; Μπορείς. Είναι η άτιμη η γλώσσα. Λοβοτομημένοι. Μαντεύεις την κομματική τους ταυτότητα και χωρίς να σου τη δηλώσουν. Ανάλογα τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει ο καθένας. Ποια κοινωνική ομάδα θα περιλάβει στις ανησυχίες του. Βαριέμαι και να αναμεταδώσω.
Μετά τον λόγο πήρε ο Γιώργος Γραμματικάκης, Ευρωβουλευτής πλέον του Ποταμού. Και το κλίμα άλλαξε με τη μια. «Η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους που πάλεψαν για νησίδα υπερηφάνειας στη ζωή τους. Περισσότερο από πολιτικές θέσεις χρειαζόμαστε άξιους ανθρώπους», μίλησε για «έξοδο από τους άγονους κύκλους που διαγράφει η πατρίδα. Βιώνουμε θέατρο του παραλόγου με πολλούς συγγραφείς και αμήχανους θεατές» και τόνισε το ζητούμενο «Η Ελλάδα να συγκλίνει με την παρά-άλλη Ελλάδα. Υπάρχει μια άλλη γεωμετρία διαφορετική από την Ευκλείδεια και εκεί οι παράλληλες επιτρέπεται να συγκλίνουν». Και με έναν μαγικό τρόπο μίκρυνε τον ανοικτό χώρο, ήμασταν πια σαν σε σαλόνι σπιτιού και μίλησε για φυσική (και πώς αλλιώς) και γεωμετρία και έπιασα τον εαυτό μου ν΄ακούει χρήσιμα πράγματα. Να μη χάνει λέξη. Και το ίδιο συνεχίστηκε με τον Μ. Κύρκο, τον έτερο ευρωβουλευτή. Που επέλεξε να μιλήσει, χωρίς να φλυαρήσει, για το πρώτο λάθος αλλά και για το πρώτο «μάθημα» που έλαβε ως ευρωβουλευτής, με αφορμή μια διαφωνία του με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ένα λάθος ωστόσο χρήσιμο, που του έμαθε, όπως παραδέχτηκε, τον τρόπο που θα ενεργήσει την επόμενη φορά, ώστε η διεκδίκησή του να δικαιωθεί. Λέγονται αυτά; Σκέφτηκα τον μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκο, τον πατέρα του, και συνειδητοποίησα ότι το ήθος είναι η σπουδαιότερη κληρονομιά που μπορεί ν΄αφήσει κάποιος στο παιδί του.
Όλα στο Λαύριο είχαν ήθος. Ξεχασμένη έννοια στο πολιτικό μας κλειστό δωμάτιο. Στη συνέχεια, στο βήμα σηκώθηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Χωρίς πια (ευτυχώς) κανένα trade mark επάνω του. Πάει το σακίδιο. Με είχε μελαγχολήσει και η διαφήμιση που είχε επιλέξει την περίοδο των ευρωεκλογών. Δεν θέλω το Ποτάμι «προϊόν», γιατί δεν είναι. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την πρακτική του των ερωταπαντήσεων, ο Σταύρος Θεοδωράκης μίλησε. Και μίλησε πολύ. Όσο δεν έχει μιλήσει μέχρι τώρα. Και μίλησε καθαρά και ξάστερα. Εξαιρετικά. Καμάρωσα την εξέλιξή του σε 120 μέρες! Είναι πλέον ένα καθαρά πολιτικό ον. Διαφορετικό και χρήσιμο. Σε 120 μέρες. Το έχετε εύκολο; Για να ακριβολογήσω, ο λόγος του ήταν ο πιο ενδιαφέρον λόγος που έχω ακούσει από εποχής... Άστα να πάνε! Και έπιασε το νήμα από την αρχή. Από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Όχι για να καταγγείλει αλλά γιατί γνωρίζει ότι για να πας μπροστά πρέπει ν' αναλύσεις το παρελθόν. Χωρίς φόβο, μυωπία και αλυσίδες. Μίλησε ελεύθερα. Γιατί μπορεί. Γιατί δεν χρωστάει σε κανέναν.
«Αναλωθήκαμε κυρίως στα -αντί- και καταλήξαμε σήμερα και αντιευρωπαϊστές», μίλησε για «πολιτικούς κοτζαμπάσηδες», μίλησε για τις κάστες ακόμα και των δημοσιογράφων και για «λαϊκιστές κομματικούς και λαϊκιστές αριστερούς». Περιέλαβε στις έννοιές του τα δίκια του εργάτη, του αγρότη αλλά και του επιχειρηματία... (Πτού κακά! Νοιάζονται οι πολιτικοί για τον επιχειρηματία;). «Οι μεταρρυθμίσεις εγκαταλείπονταν όταν ο επιτηρητής γύριζε την πλάτη του. Αυτά ξέρουν, αυτά κάνουν», «Η Ευρώπη είναι το πιο σίγουρο λιμάνι του κόσμου», «Αναρωτήθηκε κανείς απ' όλα τα κόμματα και της αριστεράς πώς το 2009 το κράτος ξόδευε 24 δισεκατομμύρια ΠΑΡΑΠΑΝΩ απ' ό,τι εισέπραττε;», κατήγγειλε την «Διανοητική τεμπελιά των κομμάτων. Βαριούνται να βρουν λύσεις», «Το αρνητικό ισοζύγιο μυαλών με ανησυχεί περισσότερο από το εμπορικό ισοζύγιο», «Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει τον διαφωτισμό που δεν έζησε. Να σπάσουμε το καθεστώς των μετρίων». Κοίταζα τους ανθρώπους γύρω μου. Να ακούν με προσήλωση κατανοώντας κάθε λέξη. Λόγος έντιμος. Όχι εξυπνακίστικος, ούτε αβανταδόρικος. Λόγος όχι για παλαμάκια αλλά για να μιλήσουμε επί της ουσίας. Δεν με νοιάζει να αναλωθώ σε μαντεψιές για ψήφους. Με ησυχάζει ότι υπάρχει μια έντιμη διέξοδος για ψηφοφόρους που θέλουν να κοιμούνται με ήσυχη συνείδηση τη νύχτα του εκλογικού αποτελέσματος. Μ' ενδιαφέρει ότι ο Θεοδωράκης έχει μάθει σε συνεργασίες. Μ΄ενδιαφέρει ότι έχει δουλέψει, έχει πληρώσει ΙΚΑ υπαλλήλων, έχει γίνει αφεντικό και υπάλληλος. Μ' ένδιαφέρει ότι ό,τι μου φέρνει αμηχανία, ότι ξεσηκώνει μέσα μου ένα «ωχ», διορθώνετε αυτόματα στην επόμενη εμφάνισή του. Πάντα με ησυχάζει το δυνατό ένστικτο και το τρίτο μάτι των ανθρώπων. Κατέχει και τα δυο. Ο Σταύρος Θεοδωράκης ενηλικιώνεται πολιτικά, αξιοθαύμαστα γρήγορα. Μακάρι και μεις.
Στο Λαύριο έζησα ένα συνέδριο με πολιτικό πολιτισμό. Ε, 50 χρόνια ζωής... Έπρεπε ρε αδελφέ, να το ζήσω. Έπρεπε να συναπαντηθώ με κάποιον που πιστεύει, ότι οι ρημαδο-παράλληλες επιτρέπεται να συγκλίνουν! Και έχει την τόλμη να το προσπαθήσει. Α! Και κάτι ακόμα... Μ' άρεσαν τα μάτια των ανθρώπων του ακροατηρίου του. Είχαν να περιμένουν μόνο για το καλό της χώρας.
Ρέα Βιτάλη
