Και τι ήταν η Ειδομένη για σένα; Τίποτα, μια κουκίδα στο χάρτη, ένα μικρό χωριό που ζήτημα να είχα ακούσει αυτή την ονομασία μια φορά στη ζωή μου…
Μπορώ να σου πω τι έγινε όμως και τι είναι τώρα… Έγινε παράδεισος, κόλαση, φυλακή, έγινε θάλασσα, έρημος. Ο τόπος που χιλιάδες καρδιές μαζεύτηκαν, χιλιάδες βλέμματα στραμμένα στο μέλλον, αντικρίζοντας έναν φράχτη σκεπασμένο με κουβέρτες, κουκλάκια, παπούτσια, σακούλες, βρωμιά, απελπισία…
Θες να ξέρεις τι είναι τώρα; Ένα μνημείο ψυχών, ένας τόπος ποτισμένος με δάκρυα, γέλια, βροχή, κρύο αλλά και ζεστές κουβέντες, απελπισία αλλά και χαμόγελα αισιοδοξίας, πείνα αλλά και παιδικά μάτια χορτάτα από μια αγκαλιά, ένα στεγνό ρούχο και μια καραμέλα… Ένας τόπος που κανείς δεν πρέπει να λησμονήσει ή να πει πως δεν ήξερε…
Εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου που βρέθηκες εκεί πρώτη φορά, ανίδεη σχεδόν για το τι θα αντικρίσεις, ανήμπορη να δώσεις κάτι παραπάνω από εσένα εκείνες τις ώρες, ανίκανη να ξεχάσεις και να βάλεις πίσω σου όσα έζησες, άφωνη μπροστά στο δράμα και στο μεγαλείο του ανθρώπου…
Πώς να ξεχάσεις τη γυναίκα που σε αγκάλιασε και σου έδωσε δύναμη όταν απελπισμένη έκλαιγες γιατί δεν είχες ένα μπισκότο να δώσεις στο παιδί της; Πώς να ξεχάσεις τις αγκαλιές και τα χαμόγελα που μοιράστηκες τόσο έντονα με ανθρώπους που δε θα ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου κι όμως ξέρεις ότι κάπου κάπου σε σκέφτονται αναπολώντας την περιπέτεια που έζησαν τα λίγα ίσως λεπτά παραμονής τους πριν τα σύνορα με τα Σκόπια. Πώς να ξεχάσεις τα άπειρα μωρά ημερών, εβδομάδων, μηνών που κρατούσες στην αγκαλιά και ήξερες πως κι αυτά παιδιά σου είναι και αξίζουν κάτι καλύτερο…
Πώς να ξεχάσεις πως γυρνώντας κουρασμένη στη ζεστασιά του σπιτιού σου μετά από μια βραδινή βάρδια με την ομάδα, σκεφτόσουν την επόμενη αποστολή, τους τρόπους να μαζευτούν πιο πολλά αγαθά, τα μωρά που θα φροντίσεις, τους ανθρώπους που θα γνωρίσεις…
Έναν χρόνο μετά και τα συναισθήματα είναι ακόμα δυνατά και πολλά… Έναν χρόνο μετά έχεις δεθεί με ανθρώπους, έχεις αποκτήσει πολλά ακόμα παιδιά, σου λείπουν, θυμώνεις για όλα όσα δε γίνονται και πανηγυρίζεις για τα ελάχιστα που μπορείς να πετύχεις…
Έναν χρόνο μετά θέλεις να πιστεύεις πως έγινες ίσως λιγάκι πιο σοφή έχοντας πάρει πολλά μαθήματα ζωής, αξιοπρέπειας, αισιοδοξίας, αγάπης, πίστης και ελπίδας από φίλους πλέον πρόσφυγες που συνεχίζουν να χαμογελούν γιατί «απλά είναι ζωντανοί»…
Έναν χρόνο μετά σκέφτεσαι ακόμα κάποιους που πέρασαν από δίπλα σου και τους έδωσες ένα πιάτο φαί, ένα ζευγάρι κάλτσες ή απλά τους σκέφτεσαι γιατί δεν είχες τίποτα να τους δώσεις και αντί για σκουφάκι έβαζες ένα εσώρουχο στο κεφάλι ενός μωρού…
Έναν χρόνο μετά εύχεσαι να τελειώσει αυτή η μαρτυρική Οδύσσεια και να υπάρξει απλά ηρεμία, ανθρωπια, μόρφωση και ελευθερία… Εύχεσαι όλα αυτά τα παιδιά σου να μεγαλώσουν και να μάθουν, να ανοίξουν τα φτερά τους και να έχουν τη δύναμη να βάλουν πίσω τους όλες αυτές τις απίστευτες αναμνήσεις…
Έναν χρόνο μετά ξέρεις πως θα τα ξαναέκανες όλα από την αρχή…
*Η Ρένα Θωμαΐδου είμαι μέλος της ομάδας Εθελοντες θεσσαλονικης-Αγαπη χωρις συνορα και στέλεχος στο Ποτάμι
