Στην εκδήλωση της Επιτροπής Διαλόγου "Η ρήξη που έχει ανάγκη η χώρα, το κίνημα που έχει ανάγκη ο τόπος", μίλησε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Μπροστά σε εκατοντάδες στελέχη, εθελοντές και φίλους του Ποταμιού, ο επικεφαλής του κινήματος αναφέρθηκε στις κρίσιμες ημέρες που ζούμε και μίλησε για το ρόλο του Ποταμιού στη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας.
[youtube id="Wm15eTX9MiA"]
Διαβάστε παρακάτω την πλήρη ομιλία:
Η αγωνία στην αρχή ήταν με το μήνα. Μετά έγινε εβδομάδα εβδομάδα. Μετά μέρα μέρα. Σήμερα ώρα ώρα. Λεπτό προς λεπτό. Όλοι να κοιτούν προς την καμινάδα αν θα βγει λευκός καπνός.Όλοι να κοιτούν προς τη θάλασσα να δουν τα άσπρα πανιά. Μόνο που αυτή η αναμονή δεν έχει τίποτα από την γλύκα των θρησκευτικών παραδόσεων ή τη μυθολογία. Αυτή η αβεβαιότητα έχει μαραζώσει την κοινωνία. Και έχει διαλύσει την οικονομία.
Όχι ότι περιμέναμε τίποτα σπουδαία επιτεύγματα για το 2015. Τα λάθη του ‘14 του ‘13 του ‘12 του ‘11 ήταν μεγάλα και οι πληγές βαθιές. Υπήρχαν όμως κάποια μικρά σημάδια ανάκαμψης. Που μέρα με την ημέρα χάθηκαν και αυτά.
Οι άνεργοι ξανακάθισαν. Δημόσια έργα σταμάτησαν. Οι επενδύσεις αναβλήθηκαν και κάποιοι επιτάχυναν το φευγιό τους. Η φυγή εγκεφάλων όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης ίσως στοιχίσει στην χώρα, παραπάνω από όσο στοίχισε η διαρροή κεφαλαίων.
Την ίδια περίοδο οι άλλες χώρες της ευρωζώνης αναπτύσσονται και μειώνουν την ανεργία. Γιατί, αντίθετα με ό,τι πιστεύουν στα κυβερνητικά καφενεία, η ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας δεν διατάσσονται από το κράτος και τα κόμματα. Σήμερα ζούμε την εποχή των λαθών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Λάθη που φλερτάρουν με την εθνική καταστροφή. Κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει τελικά ο πρωθυπουργός. Τι είναι αυτό που ζητάει και τι είναι αυτό που θέλει. Και τι είναι τελικά αυτό που ακούει. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είναι διχασμένοι.
Οι μισοί θέλουν ρήξη και οι μισοί θέλουν Ευρώπη. Έτσι ερμηνεύεται ίσως και η ταλάντευση του κ. Τσίπρα ο οποίος την μια μιλάει για περήφανη ρήξη και την άλλη για έντιμη συμφωνία.
Η ελληνική κοινωνία όμως δεν αμφιταλαντεύεται. Θέλει Ευρώπη και Ευρώ γιατί το δίλημμα δεν είναι Ευρώ ή Δραχμή όπως κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αρέσκονται να λένε. Το δίλημμα είναι Ευρώ ή Φτώχια. Ευρώ ή μόνιμη λιτότητα. «Καλύτερα λοιπόν Ευρώπη με θυσίες παρά δραχμή και Μπανανίες» όπως ήταν ένα από τα έξυπνα συνθήματα πριν από λίγο στο Σύνταγμα. Οι νέοι μας έχουν μάθει να ταξιδεύουν και να κινούνται ελεύθερα, να κοιτούν τον χάρτη και να μην βλέπουν σύνορα. Ο περιορισμός τους στα όρια της Ελλάδος ισοδυναμεί με απώλεια εδαφών.
Ποιους ακούει λοιπόν ο κ. Τσίπρας; Τους εθνικιστές και τους ψευδοπατριώτες που διαλαλούν τον δρόμο έξω από την Ευρώπη; Έχουν σκεφθεί το κόστος μιας ταπεινωμένης Ελλάδας στην γειτονιά των Βαλκανίων; Ας κοιτάξουν λίγο το χάρτη να θυμηθούν που βρισκόμαστε.
Τι κάνει όμως το Ποτάμι; Το Ποτάμι στήριξε τον πρωθυπουργό στην προσπάθεια επίτευξης καλύτερης συμφωνίας.
Βλέπαμε κάποιες συνιστώσες να μαλώνουν και να απειλούν και είπαμε να του λύσουμε τα χέρια. 17 βουλευτές χωρίς παζάρια υπέρ μιας ευρωπαϊκής συμφωνίας. Το ίδιο θα κάναμε με κάθε άλλη εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση.
Στηρίζουμε γιατί θέλουμε συμφωνία. Στηρίζουμε - παρότι ξέρουμε ότι η συμφωνία την οποία μας φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι καλή. Στηρίζουμε όμως - γιατί ξέρουμε ότι η ρήξη θα είναι η καταστροφική. Μας κατηγόρησαν οι πολιτικοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γιατί είπαμε «ότι θα ψηφίσουμε την συμφωνία που θα έρθει στην Βουλή».
Και τώρα ασθμαίνοντας λένε και αυτοί το ίδιο. Το νέο σκέφτεται πάντα γρηγορότερα – δεν έχει βαρίδια.
Όταν ναυαγείς - φίλες και φίλοι - πρώτα προσπαθείς να κρατηθείς στην επιφάνεια να πάρεις λίγο οξυγόνο και μετά αρχίζεις να κολυμπάς προς την ακτή.
Κι εδώ θέλω να απευθυνθώ προς τους ευρωπαίους φίλους μας. Έχουν υποχρέωση να βοηθήσουν την Ελλάδα.
Έχουν συμμετοχή στα λάθη των μνημονίων, κάποια από τα οποία τα ομολόγησαν και οι ίδιοι. Ας κάνουν λοιπόν κι αυτοί τα βήματα που απαιτούνται, όχι για χάρη του Αλέξη Τσίπρα και των ψεύτικων υποσχέσεων αλλά για την ελληνική κοινωνία που μπορεί να συμβάλει στην νέα Ευρώπη. Ας διαγράψουν από το μυαλό τους ότι θα τιμωρήσουν τον ελληνικό λαό για τα λάθη της ηγεσίας του. Υπάρχουν μεγάλες αδυναμίες, ανισότητες, αδικίες στην Ευρώπη. Πολλά που πρέπει να διορθωθούν. Αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη. Όχι να μείνουμε απ’ έξω για να κάνουμε παρέα με τριτοκοσμικά καθεστώτα. Δεν υπάρχει επίγειος παράδεισος. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος και εδώ θα έπρεπε να δώσει την μάχη του ο Αλέξης Τσίπρας. Όχι στα λεξικά και την επικοινωνία. Οι εταίροι μας να δώσουν ένα ουσιαστικό και άμεσο επενδυτικό πρόγραμμα στην Ελλάδα. Πρέπει να κάνετε κάτι για τους Έλληνες, είπα στον Πρόεδρο Γιούνκερ. Και μου ανέπτυξε το σχέδιο για τα 35 δις που μπορούν να δοθούν σε πέντε χρόνια από τα κοινοτικά ταμεία. Αυτά σημαίνουν ανάπτυξη 3%. Ανάλογες κινήσεις πρέπει να κάνει και ο κ. Ντράγκι. Πρέπει η Ελλάδα να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Δεν είναι λογικό η χώρα που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη ρευστότητας από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης να μην μπορεί να ευεργετηθεί από αυτό το ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Πρέπει να δοθεί στους Έλληνες ένα καθαρό χρονοδιάγραμμα λύσης για το πρόβλημα του χρέους, χωρίς υπεκφυγές. Και σε αυτές τις μάχες είμαστε έτοιμοι να συνεισφέρουμε. Άλλωστε όταν οι άλλοι κατασκεύαζαν συνθήματα εμείς μελετούσαμε λύσεις.
Ονομαστικό κούρεμα του μεγαλύτερου μέρους του χρέους κραύγαζε προεκλογικά από την Θεσσαλονίκη ο Αλέξης Τσίπρας. Καλά το είπε ο Γιούνκερ. Αν τα είχε υποσχεθεί όλα αυτά κάποιος άλλος θα είχε πάρει 80% και όχι 36.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία υποσχόμενος το τέλος της λιτότητας, αλλά η λιτότητα που φέρνει θα είναι μεγαλύτερη.
Η ανάπτυξη που χάνεται - από την αναβλητικότητα και την αβεβαιότητα - μεταφράζεται σε δισεκατομμύρια λιγότερα έσοδα για το κράτος. Ο Πρωθυπουργός δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται μόνο για το μαύρο στην ΕΡΤ, αλλά και για το μαύρο στην οικονομία, το μαύρο στις τράπεζες. Η κυβέρνηση περηφανεύτηκε για την κατάργηση του εισιτηρίου των πέντε ευρώ στα νοσοκομεία. Έχουν πάει στα νοσοκομεία; Να πάνε. Οικονομίες και στις γάζες κάνουν. Λείπουν τα αναλώσιμα - λείπουν τα φάρμακα. Και τη στιγμή που θέλουμε νοσηλευτές, η κυβέρνηση διορίζει αυτούς που τη στήριξαν προεκλογικά. Προτεραιότητα έχουν οι φίλοι των υπουργών από τα χρόνια του αγώνα και σε πολλές περιπτώσεις οι πελάτες των υπουργών. Ακόμη και στα συνδικάτα υπάρχει διαχωρισμός.
Υπάρχουν αυτοί που μας στήριξαν και πρέπει να πάρουν και νέα επιδόματα και οι άλλοι που δεν περνάνε τις πόρτες των υπουργείων.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα κριθεί μόνο από την οικονομία. Εκεί υπάρχει και η δικαιολογία ότι κληρονόμησε μια άσχημη κατάσταση. Θα κριθεί από την πολιτική της εκεί όπου δεν υπάρχουν δεσμεύσεις από μνημόνια και χρέη. Την πολιτική που αποφάσισε να εφαρμόσει στην παιδεία, στη δικαιοσύνη, στο δημόσιο, στο μεταναστευτικό. Αντί για ιδέες - μέτρο και πάθος όπου χρειάζεται, υπάρχουν μόνο ιδεοληψίες και απωθημένα. Και επιμένουν στις παλιές συνταγές. Παντού να βάλουμε φίλους – συγγενείς και φανατικούς. Επαναφέρουν συνταξιούχους, αναθέτουν ευθύνες στους δικούς τους συνδικαλιστές στήνουν δηλαδή το δικό τους κράτος.
Αν συνεχιστεί αυτό -που θα συνεχιστεί- θα έχουμε ένα κράτος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως κάποτε είχαμε ένα κράτος «πρασινοφρουρών» και πιο παλιά ένα κράτος «εθνικοφρόνων». Όλες αυτές βέβαια οι γελοίες τακτοποιήσεις δεν λύνουν το πρόβλημα του κυβερνητικού συνασπισμού. Κατάντησε η δήθεν σύγχρονη ελληνική Αριστερά να χειροκροτεί στη Βουλή τις σεξιστικές χοντράδες για πολιτικούς που σέρνονται στα τέσσερα.Εκεί έφθασαν…
Η εκλεκτή του Αλέξη Τσίπρα στην Βουλή βρίζει από τον βενζινοπώλη και τον αστυνομικό μέχρι τον πρόεδρο της Κομισιόν και τους δημοσιογράφους . Υπάρχει ένας μετεφηβικός ζαμανφουτισμός στην κυβέρνηση. Ένας ναρκισσισμός και μια διάθεση αυταρχισμού που δεν εξηγείται μόνο με το 36,5%. Δηλαδή αν είχαν πάρει αυτοδυναμία τι θα έλεγαν και τι θα έκαναν; Η κυβέρνηση έτσι όπως τα κατάφερε, ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα υπογράψει και αυτή ένα μεγαλοπρεπές μνημόνιο. Μπορεί να το ονομάσουν Σ.Α.Ν.Ο (Σχέδιο Ανάπτυξης Νέας Οικονομίας) αλλά μνημόνιο θα είναι – οπότε άρχισαν να κατασκευάζουν την νέα ιδεολογία. «Με εμάς ή με τους ξένους;». Τους βολεύει γιατί ένα τέτοιο απολιτικό δίλημμα τους χωράει πάλι όλους. Ακροδεξιούς και σταλινικούς. Εγκαταλείπουν λοιπόν σιγά σιγά το «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» και παριστάνουν τους θυμωμένους «εναντίον των ξένων που θέλουν να μας πιουν το αίμα». Και όσοι δεν είναι μαζί τους σε αυτή την μάχη με τους ξένους είναι προδότες. Τραγουδιστές προδότες, δημοσιογράφοι προδότες, οικονομολόγοι προδότες, δημόσιοι λειτουργοί προδότες, παλιοί πολιτικοί προδότες.Εκτός αν δηλώσουν δημοσίως ότι ταυτίζονται με την νέα τάξη πραγμάτων οπότε τότε όλα συγχωρούνται, ακόμη κι η συμμετοχή σε σκάνδαλα, όπως μαρτυρά η συστράτευση με την κυβέρνηση προσώπων που έχουν πρωταγωνιστήσει σε όλες τις μυθικές ιστορίες διαφθοράς. Άκης – Κοσκωτάς – Off Shore και κότερα.
«Πατριώτες ή δωσίλογοι», λοιπόν; Αρέσουν σε κάποιους στους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια.
Η πόλωση διευκολύνει και την ταύτιση της κομματικής εξουσίας με την κρατική εξουσία. «Αφού μόνο εμείς είμαστε οι πατριώτες δεν είναι κακό να διοριζόμαστε μόνο εμείς. Όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς και τους ΑΝΕΛ, είναι σύμμαχοι του εχθρού. Του ξένου εχθρού». Το φάντασμα ενός διχασμού πλανάται πάνω από την Ελλάδα και θέλουν να εισχωρήσουν ξανά στο νεοελληνικό DNA. Οι σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες όμως δεν χτίζονται σκάβοντας χαρακώματα. Χτίζονται με μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες. Χτίζονται όταν παραμερίσεις τις ιδεολογίες και κοιτάξεις κατάματα την πραγματικότητα. Δεν είναι θέμα ιδεολογίας ο περισσότερος ή λιγότερος ΦΠΑ. Ούτε υπάρχει ιδεολογία που προβλέπει ή δεν προβλέπει ΕΝΦΙΑ. Με τις ιδεολογίες δεν κυβερνάς. Τα πολλά διαφορετικά προβλήματα, τα πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα δεν ξορκίζονται με συνθήματα. Η σύγκρουση με δημοκρατικούς κανόνες φέρνει τις μεγάλες αλλαγές. Η σύγκρουση και ο συμβιβασμός. Η μάχη για περισσότερα σε περισσότερους είναι καθημερινή και συνεχής. Με αυτόν τον τρόπο χτίστηκε μέσα από τα ερείπια, το Ευρωπαϊκό Κράτος Πρόνοιας.
Δεν χτίστηκε σε μία μέρα, αλλά χτίστηκε. Και εδώ έχουμε πολιτικούς που σαν τα σκυλιά γαυγίζουν το μέλλον που περνάει με ταχύτητα από μπροστά τους. Η επόμενη δεκαετία είναι κρίσιμη, ίσως περισσότερο από τις δεκαετίες των παχιών αγελάδων. Η Ευρώπη αν δεν προχωρήσει σε πολιτική ενοποίηση, σε είκοσι χρόνια δεν θα είναι ηγέτιδα δύναμη. Η μετανάστευση, το δημογραφικό πρόβλημα, η μετατόπιση πλούτου σε άλλες περιοχές του πλανήτη, το περιβάλλον, η ανεξέλεγκτη κίνηση κεφαλαίων είναι οι προκλήσεις που μας καλούν να αποφασίσουμε.
Η Ευρώπη πρέπει να φύγει από τις δειλές απαντήσεις και να τολμήσει να κάνει ένα άλμα μπροστά.
Και η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα και να συμβάλει με τα μυαλά της και τα χέρια της σε αυτό το άλμα. Να πάψει να είναι ο θεατής.
Το τελευταίο επιχείρημα των υπουργών ήταν: θα αυτοκτονήσουμε αλλά θα σας κοστίσει ακριβά η κηδεία μας.
Αυτή ήταν η συμβολή τους στο άλμα που αναζητά η Ευρώπη. Τόσα χρόνια παρήγαμε πολιτικούς που στην προμετωπίδα έγραφαν: κρατισμός, παρασιτισμός, διαφθορά. Τα λάθη που επαναλαμβάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ είναι τα παλιά λάθη. Η πολιτική στην Ελλάδα ήταν ένας μηχανισμός ασφαλούς επαγγελματικής αποκατάστασης. Πολλοί θεωρούν αυτονόητο ότι εφ’ όρου ζωής θα στελεχώνουν τη Βουλή και τα υπουργικά συμβούλια και στα διαλείμματα τον κρατικό μηχανισμό. Γόνοι πολιτικών - επαγγελματικά στελέχη κομμάτων κρατούν στα χέρια τους τα ηνία της χώρας, χωρίς ποτέ να έχουν δοκιμαστεί στην πραγματική ζωή, έξω από το οικογενειακό ή κομματικό κουκούλι. Οι πελατειακές σχέσεις ενίσχυσαν την κομματοκρατία και η κομματοκρατία τη διαπλοκή. Τα ζήσαμε και τα ξέρουμε. Τα κόμματα απέκτησαν κρατική εξουσία. Μπορεί να μην είχαν όλα τα ίδια οφέλη, αλλά στο μοίρασμα των θέσεων και στα δάνεια υπήρξε ομερτά ανάμεσα σε όλα τα κόμματα.
Τα στελέχη εξελίχθηκαν σε μετόχους και η κομματική γραφειοκρατία τα μετέτρεψε σε αραχνιασμένα κάστρα.
Κάποιοι την είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν την Ελλάδα και την πέταξαν. Προτίμησαν να πολιτευτούν σαν επαρχιώτες πολιτευτές και όχι σαν ευρωπαίοι ηγέτες. Και μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ... Διαβάζεις τα βιογραφικά και απορείς. Το μισό υπουργικό συμβούλιο έχει μόνο κομματικές ταυτότητες. Η αριστεία είναι ρετσινιά οπότε φορτώνουμε την κυβερνητική μηχανή με ό,τι πιο μέτριο βρίσκουμε. Το Ποτάμι στέκεται απέναντι σε όλα αυτά.
Αυτά θέλουμε να διαλύσουμε και γι ‘αυτό δημιουργηθήκαμε. Δεν έχουμε και δεν θα φτιάξουμε ποτέ ένα επαγγελματικό κομματικό στρατό. Δεν πιστεύουμε στις γραφειοκρατίες που αναπαράγουν τους εαυτούς τους.
Όπως έγραφε ο Νίκος Πουλαντζάς «κάθε θεσμός είναι καταδικασμένος να είναι εναντίον της μεταρρύθμισής του». «Λειτουργεί , ακόμη κι ο πιο φρέσκος κι ο πιο οραματικός, ως εξουσία, και επομένως αντιτάσσεται σε κάθε προσπάθεια αλλαγής του».
Εμείς λοιπόν με όλον αυτόν τον πολτό δεν θέλουμε να έχουμε σχέση.
Κάποιοι τις μισές μέρες μας παρουσιάζουν συνεταίρους του ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες μισές μας λένε συνεταίρους του Σαμαρά. Ας το ακούσουν. Το Ποτάμι δεν θα συμπορευθεί με καμία εκδοχή του παλιού. Λένε ότι διαπραγματευόμαστε μια θέση στην κυβέρνηση. Νομίζουν ότι έχουμε τα ίδια μυαλά και τις ίδιες προτεραιότητες.
Δεν θέλουμε να γίνουμε οι Καμμένοι τους. Ας το πάρουν απόφαση. Δεν θέλουμε τα υπουργεία τους.
Ζητήσαμε όμως και συνεχίζουμε να ζητάμε συμπόρευση της πολιτικής ηγεσίας που πιστεύει στη δημοκρατία και την Ευρώπη, στην αντιμετώπιση των εθνικών προβλημάτων. Η εκλογική δύναμη του Ποταμιού θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αν χρησιμοποιούσαμε κραυγές αντί για διάλογο. Πόλωση αντί για διάθεση για συνεργασίες.
Λαϊκισμό αντί για ορθολογισμό. Αυτό κάνει πάντα η αντιπολίτευση, κι αυτό κάνει και σήμερα ο προηγούμενος πρωθυπουργός. Εμείς όμως δεν είμαστε το παλιό και δεν σκεφτόμαστε σαν το παλιό. Λειτουργούμε για την πατρίδα κι όχι για το στενό κομματικό μας συμφέρον. Η δύναμη του Ποταμιού είναι η συνύπαρξη φιλελευθέρων και σοσιαλδημοκρατικών ιδεών και προσώπων. Μεταρρυθμιστές από όλο το πολιτικό φάσμα. Σοσιαλιστές και πράσινοι.
Αυτή η συνύπαρξη είναι αναγκαία στην σημερινή οικονομική πραγματικότητα.
Το Ποτάμι δεν το τρομάζουν οι λέξεις. Αυτή την κυβέρνηση έχει ανάγκη ο τόπος. Την κυβέρνηση της προοδευτικής λογικής και των μεγάλων αλλαγών. Ο αυστριακός καγκελάριος Μπρούνο Κράισκυ έλεγε: «Είμαι σοσιαλιστής σε ό,τι αφορά την κοινωνική προστασία, φιλελεύθερος σε ό,τι αφορά την οικονομία και αναρχικός σε ότι αφορά την Τέχνη». Μόνο με αυτόν τον συνδυασμό μπορεί να παραχθεί πλούτος και να μοιραστεί δίκαια.
Ο κρατισμός των συντηρητικών και μαρξιστικών κομμάτων στην Ελλάδα παράγει νεποτισμό, διαφθορά και μαρασμό. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν στα χρόνια των μνημονίων. Δήμαρχοι, στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, επικεφαλής επιστημονικών και επαγγελματικών οργανώσεων αναζητούν λύσεις αυτή την εποχή μαζί με το Ποτάμι. Σκοπός μας δεν είναι να τους «καπελώσουμε», ούτε να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος φτιάχνοντας κομματικούς στρατούς. Έχουμε ανάγκη από δεξαμενές σκέψης και καθαρές φωνές.
Και αυτό κάνουμε. Παράγουμε λύσεις, οι οποίες όταν τελειώσει αυτή η εποχή της αβεβαιότητας θα ποτίσουν την κοινωνία. Δεν θέλουμε κρατικοδίαιτες συμμαχίες μέσα στο Ποτάμι. Θέλουμε όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι που μας ψηφίζουν να ακούγονται μέσα στο Ποτάμι. Θέλουμε να μπορούμε να αλλάζουμε. Δεν έχουμε ανακαλύψει καμία καινούργια κοσμοθεωρία ούτε την απόλυτη αλήθεια. Η πολυπλοκότητα του κόσμου, οι ραγδαίες ανακατανομές, θέλουν ευέλικτους σχεδιασμούς και συμμαχίες. Με ένα στόχο: Περισσότερα στους περισσότερους!
Ρήξη με τις ψευδαισθήσεις.
Ρήξη με τα συμφέροντα των πονηρών.
Ρήξη με την ακινησία.
Ρήξη με τις βεβαιότητες που μας οδήγησαν ως εδώ.
Ρήξη για να κερδίσουν περισσότερα οι περισσότεροι.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μανωλόπουλος
22 Ιουνίου 2015