του Δημήτρη Λάλα
Στις 3 Απριλίου 2014 , επί το λεγόμενο Green Growth Group Υπουργών της ΕΕ εξέδωσε μια ανακοίνωση που την υπογράφουν 14 υπουργοί (μεταξύ των οποίων δεν συγκαταλέγεται και ο Έλληνας Υπουργός) που ζητούν την άμεση υιοθέτηση υψηλών δεσμευτικών στόχων για την μείωση των εκπομπών ΑΦΘ κατά 40%, αξιοποίηση των ΑΠΕ κατά τουλάχιστον 27% και εξοικονόμηση ενέργειας κατά 30% για το 2030.
Ζητούν δηλαδή δράσεις καθαρά αναπτυξιακές που όμως οι οικονομικές, περιβαλλοντικές και κοινωνικές απαιτήσεις μπορούν να συνυπάρξουν και να ικανοποιούνται σε βάθος χρόνου. Αυτός άλλωστε είναι και ο ορισμός στην ουσία της, της πράσινης ανάπτυξης, ισορροπία επιδιώξεων και μακροχρόνιος ορίζοντας αξιολόγησης και αποφάσεων αλλά και οφέλους.
Η διατύπωση της ιδέας για πράσινη ανάπτυξη ξεκίνησε από αναπτυσσόμενες χώρες (και συγκεκριμένα την Κορέα και αναπτύχτηκε από τον ΟΟΣΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα). Τώρα που κ’ εμείς είμαστε πλέον και επισήμως μια τέτοια χώρα, είναι καιρός να ξαναγυρίσουμε και εμείς σε μια πολιτική δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να προσφέρει τόσο άμεσα αλλά και κυρίως μακροχρόνια.
Αυτό ακριβώς είναι και το απογοητευτικό στοιχείο, γιατί η πράσινη ανάπτυξη είναι αυτή που ταιριάζει απόλυτα με την Ελλάδα της ναυτιλίας και του θαλάσσιου πλούτου, της μεγάλης ποικιλομορφίας της γεωργικής παραγωγής, του τουρισμού και του πολιτισμού, όλα άμεσα αποτελέσματα του κλίματος μας, που πάει να αλλάξει. Έχουμε τίποτε άλλο; Υπάρχει καμία άλλη συγκεκριμένη πρόταση άξονα δράσης για την πολυπόθητη ανάπτυξη;
Πριν από μερικά χρόνια είχαν καταγραφεί λεπτομερείς δράσεις για την προώθηση της πράσινης ανάπτυξης. Θυμάμαι πχ. ολοκληρωμένα προγράμματα για την διαχείριση νερού, πρώτων υλών, αποβλήτων, γεωργικής παραγωγής και ΑΠΕ σε νησιά, προγράμματα κοστολογημένα (μια που είναι της μόδας) τόσο από πλευράς οικονομικής όσο και από περιβαλλοντικής, με συμμετοχή επενδυτών και κρατικών φορέων που ποτέ δεν προχώρησαν – και τα λεφτά του ΕΣΠΑ που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τώρα χάνονται ενώ οι επενδυτές απομακρύνθηκαν. Θυμάμαι τον αρχικό σχεδιασμό για την αξιοποίηση των ΑΠΕ που μπήκε στην πρέσα των τροπολογιών με τα γνωστά αποτελέσματα. Ξαναδιάβαζα παλιά κείμενα για δράσεις που αφορούν την πράσινη τεχνολογία και καινοτομία, την διαχείριση των αποβλήτων, την στοχευμένη γεωργία, την πιστοποίηση, τον αγροτουρισμό, την σωστή αξιοποίηση της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομίας μας, που θα μπορούσα να καταθέσω, τα οποία και σήμερα στέκονται χωρίς καμία αλλαγή.
Κοιτάζοντας όμως πίσω αλλά και γύρω μου διαπιστώνω ότι δεν αρκεί μόνο η καλή διάθεση και τα συνθήματα. Εξακολουθεί να χρειάζεται σωστός σχεδιασμός σε βάθος χρόνου, και στέρεα στοχοθέτηση που εφαρμόζεται με επιμονή και δεν ανατρέπεται με την αλλαγή του εκάστοτε υπουργού. Χρειάζεται επίσης συντονισμός των ταχυτήτων και της νοοτροπίας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Χρειάζεται σωστή ενημέρωση για να καταλάβει ο πολίτης (και ο επενδυτής) ότι τελικά για την Ελλάδα τα πραγματικά – όχι τα κομματικά – πράσινα άλογα είναι εκείνα που θα τραβήξουν την σωστή και μακροχρόνια ανάπτυξη της χώρας.