Σύντροφοι, φίλοι και εκλεκτοί συνάδελφοι, ήθελα να πω πάρα πολλά πράγματα. Σε πάρα πολλά πράγματα με κάλυψε χθες ο Σταύρος, σε άλλα με κάλυψε ο Γραμματικάκης. Και ο Τάσσιος ήταν εξαιρετικός και τα είπε μ’ έναν πολύ έντονο τρόπο, πράγματα που όλοι έχουμε σκεφτεί.
Το ζητούμενο, πέρα από τους διαχωρισμούς «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί», «αριστεροί – δεξιοί», «εκσυγχρονιστές – λαϊκιστές», πέρα απ’ όλα αυτά είναι, νομίζω, η πιο σημαντική διαχωριστική γραμμή εν τοις πράγμασι, που λέμε, είναι αυτοί που διαθέτουν τουλάχιστον την κοινή λογική και αυτοί που δεν τη διαθέτουν.
Αυτοί που λειτουργούν πολιτικά, κοινωνικά, οικογενειακά, αθλητικά, φιλοσοφικά, ως καθηγητές, ως το επάγγελμά τους σε οτιδήποτε, σε οποιοδήποτε επίπεδο της ζωής μας, αυτοί που λειτουργούν με την κοινή λογική, όχι της κοινής γνώμης, αλλά με το ότι 3 και 2 κάνουν 5 είτε είσαι αριστερός είτε δεξιός είτε κεντρώος είτε μεταρρυθμιστής είτε όχι.
Αυτό που δεν είναι μόνο μαθηματικά, για το 3 συν 2, ισχύει για πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μας, είναι ζήτημα πάρα πολύ σοβαρό, το οποίο πρέπει να το έχουμε όλοι στο νου μας.
Οι μεγάλες αλλαγές που πρέπει και θέλουμε να κάνουμε είναι επειδή πρέπει να γίνουν, επειδή έπρεπε να τις έχουμε κάνει. Όχι επειδή ήρθε κάποιος κερατάς και μας είπε να τις κάνουμε. Όχι επειδή ήρθαν κάτι τρισάθλιοι ξένοι δυνάστες, αποικιοκράτες, που μας ρουφάνε το αίμα με το μπουρί της σόμπας και θέλουν να μας κλέψουν τον εθνικό πλούτο, τον οποίο δεν έχουμε αποκαλύψει ούτε έχουμε αξιοποιήσει ποτέ, απλώς ξέρουν αυτοί ότι τον έχουμε καβάτζα και έρχονται να τον βουτήξουν, χρεώνοντάς μας, ενώ μας υποχρέωσαν να χρεωθούμε και εμείς δε θέλαμε.
Αυτή η διαδικασία, που στρέφει ένα μέσο Έλληνα κατά της Ευρώπης, ενώ είμαστε η καρδιά της –και το ξέρουμε–, στην πραγματικότητα, δηλαδή στην ψυχή μας, δε φαίνεται στη συμπεριφορά μας ούτε στην πολιτική ούτε σε οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά, στον τρόπο που ζούμε, στον τρόπο που κινούμαστε, δεν έχουμε καμία σχέση με Ευρωπαίους.
Και το δομημένο αυτό κράτος, από το 1830 ως σήμερα, είναι ένα Κατσαπλιαδιστάν. Είναι κάπως σαν ευρωπαϊκή Σομαλία. Δηλαδή, βρισκόμαστε γεωγραφικά στην Ευρώπη, αλλά κάνουμε κάτι δικά μας πράγματα που δεν τα κάνει κανείς άλλος εδώ κοντά.
Ένα θέμα, κράτος και εκκλησία. Ούτε στις πιο βαριά πάσχουσες ισλαμικές χώρες και ισλαμικά καθεστώτα κάνουν αυτό που κάνουμε εμείς εδώ: Να είμαστε Έλληνες Ευρωπαίοι και να είναι η εκκλησία πυλώνας του κράτους και να μη μπορεί κανείς να το συζητήσει. Όχι να το αμφισβητήσει, να το ανατρέψει, να το συζητήσουμε, να κάνουμε μια συζήτηση γι’ αυτό.
Το να ορκιζόμαστε σε εικονίτσες δε γίνεται πουθενά αλλού. Ούτε σε ισλαμικές χώρες ούτε σε ευρωπαϊκές ούτε πουθενά. Αυτά τα πράγματα λοιπόν, που ζώντας τα όλα μαζί, κάθε λίγο και λιγάκι ανακαλύπτουμε ότι εμείς είμαστε μια χαρά, είμαστε οι πιο ωραίοι, οι πιο έξυπνοι και οι πιο ταλαντούχοι στον κόσμο, ότι έχουμε δώσει τα φώτα μας παντού, είμαστε σαν την ομάδα Ε –τα ξέρετε αυτά, δεν είναι καινούρια– και ό,τι έχει γίνει στον κόσμο, από πίσω ήταν Έλληνες. Κι αυτό το ξέρετε.
Όμως δε μπορούμε να ρυθμίσουμε ούτε της γειτονιάς μας το τετράγωνο, τι γίνεται, ούτε το διαχειριστή της πολυκατοικίας μας. Ούτε να διαχειριστούμε πολύ απλά πράγματα, πάρα πολύ απλά πράγματα. Μπορούμε, αλλά δε θέλουμε. Δε θέλω να μιλήσω ούτε για το πελατειακό κράτος ούτε για όλα αυτά που έχουμε κάνει κτλ.
Θέλω απλώς να πω ότι κάποια στιγμή πρέπει να συναντηθούμε απ’ όλους τους χώρους, σε πρώτη φάση άνθρωποι που θέλουν ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Που θέλουν να κάνουν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, που θα έπρεπε να τις έχουμε κάνει εμείς πριν τις ζητήσουν οποιοιδήποτε άλλοι. Έπρεπε να τις έχουμε κάνει εδώ και δεκαετίες, λίγες λίγες και σιγά σιγά.
Τώρα αναγκαζόμαστε με τρόπο βίαιο, εγκληματικό και δολοφονικό να τις κάνουμε όλες μαζί και μάλιστα χωρίς να κάνουμε τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έπρεπε ήδη να έχουν ξεκινήσει. Και πάνω που ήρθε η στιγμή ν’ αρχίσουν να υλοποιούνται μερικές, βάλαμε στο επιτελείο της κυβέρνησης κάτι τύπους που δεν έχουν καμία σχέση με μεταρρύθμιση, αλλά από δω είναι η μεταρρύθμιση από κει είναι αυτοί.
Πρέπει να συναντηθούμε και να προχωρήσουμε μαζί για ν’ αλλάξουμε σημαντικά πράγματα, τα οποία ξέρετε, τα έχουμε ξαναπεί, ειπώθηκαν και χθες, δε θέλω να τα επαναλάβω. Απλώς πρέπει ν’ αποφασίσουμε ότι δε μας φταίνε οι ξένοι για ό,τι έχουμε κάνει ως τώρα, φταίμε εμείς για όλα. Από το 1830 ως σήμερα ζούμε με τρόικες και μνημόνια. Βάλτε τα κάτω και δείτε τα, έχουμε πάντα τρόικες και πάντα μνημόνια και πάντα δάνεια, από το 1827 ξεκίνησε η τρόικα του Ναυαρίνου κατ’ αρχήν. Αυτή έφτιαξε αυτό το κράτος, όποιο κι αν είναι.
Πάντα, λοιπόν, μας φταίνε κάποιοι ξένοι οι οποίοι μας επιβουλεύονται. Τώρα πρέπει ν’ ανακαλύψουμε πού φταίξαμε εμείς και πώς μπορούμε να τα διορθώσουμε. Εδώ θα ήθελα να επαναλάβω την κίνηση και τις λέξεις μεγάλων ηγετών που έλεγαν: «Μαζί θα προχωρήσουμε».
Να είστε καλά.
