Πρώτη φορά βρέθηκα σε συνέδριο κόμματος. Έτσι, πήγα για να ψηλαφίσω απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα. Αυτό που απαντήθηκε με πλήρη ενάργεια, ήταν οι θέσεις των άλλων κομμάτων σε σχέση με την πραγματικότητα και δευτερευόντως σε σχέση με το ΠΟΤΑΜΙ.
Ενθουσιάστηκα! Αν άκουγε κανείς τους τριανταπεντάρηδες εκπροσώπους των κομμάτων που απηύθυναν χαιρετισμό στους σύνεδρους, θα νόμιζε ότι βρισκόταν στη δεκαετία του 1980. Οι κύριοι Παπαμιμίκος (γ.γ. της ΝΔ), Ανδρουλάκης (γ.γ. ΠΑΣΟΚ) και Θεοχαρόπουλος (γ.γ. της ΔΗΜΑΡ), μωρά όλοι το 1980, μιλούσαν σαν να αντέγραφαν τα εγχειρίδια χρήσης του κόμματός τους «Πώς να μιλήσετε στην τοπική επιτροπή Αχαρνών». Για τον κ. Βίτσα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα επιμείνω, διότι έχει τη δικαιολογία της ηλικίας. Έμαθε να μιλάει με στερεότυπα, με «μπακαλιάρους», που λένε και οι κύριοι Βουλαρίνος (ΣΚΑΪ) και Κασιμάτης (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ). Το δε ΚΚΕ, χρησιμοποιεί επί δεκαετίες τα ίδια κλισέ, «λαός», «μονοπώλια» κ.λπ.
Απογοητεύθηκα όμως από τους τρεις νέους (ηλικιακά) εκπροσώπους των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, που έδειξαν να βασίζονται στο κομματικό λυσάρι του 1980, το οποίο περιέχει το απαύγασμα της σοφίας και το σύνολο των λύσεων. Καμία νέα φράση. Δεν περίμενα από τα κόμματα φρέσκες ιδέες στο συνέδριο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Αλλά, συγχωρήστε με. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουμε κάνει δεκάδες ομιλίες στα πιο διαφορετικά ακροατήρια. Σε συνδικαλιστές της πρώην ΕΣΣΔ, έως golden boys επενδυτικών τραπεζών. Σε μαθητές γυμνασίου έως μεταπτυχιακούς υπότροφους. Πάντα οι συνάδελφοι του ιδιωτικού τομέα ψάχνουμε από πριν να βρούμε τη σύνθεση του ακροατηρίου, τα πιθανά ενδιαφέροντά του, τρόπους να προωθήσουμε με την ομιλία μας τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της Εταιρίας μας και του κλαδικού φορέα μας.
Οι χθεσινοί 5 κομματικοί εκπρόσωποι δεν μίλησαν σε εμάς. Μίλησαν για να ακούσει έκαστος τη γοητευτική φωνή του. Εκφώνησαν λόγο στην τοπική επιτροπή του κόμματός του ο καθένας. Με την εξαίρεση του κ. Παπαμιμίκου, δεν μπήκαν καν στον κόπο να δείξουν ότι υπάρχουν σημεία επαφής του ΠΟΤΑΜΙΟΥ με τον κομματικό χώρο εκάστου εξ αυτών. Επιπλέον, είχαν και θέμα διαχείρισης χρόνου. Κανονικά ένας «χαιρετισμός σε συνέδριο» διαρκεί 2-3 λεπτά. Την Παρασκευή 27-6-14 ακούσαμε 5 δεκάλεπτες ομιλίες. Οι σύνεδροι σιωπηρά δυσανασχετούσαν, οι ομιλητές το αντιλαμβανόντουσαν, αλλά επέμειναν να μας ταΐσουν την «μπακαλιαρόσουπα» που είχαν ετοιμάσει ως την τελευταία εύγευστη σταγόνα.
Ειλικρινά απορώ. Πώς θα είναι αύριο δυνατή η συνεργασία του ΠΟΤΑΜΙΟΥ με αυτούς τους φερέλπιδες πολιτικούς, που βρίσκουν όλες τις λύσεις στα ιερά κομματικά βιβλία του 1980; Με πολιτικούς που δεν έχουν την εξυπνάδα και ευελιξία να πουν στον συνομιλητή τους κάτι που ΔΕΝ του προκαλεί χασμουρητό; Που δεν έχουν τη στοιχειώδη αστική ευγένεια και κοινωνική άνεση να παραμείνουν 60 δευτερόλεπτα μετά το πέρας των μονολόγων τους, ώστε να μιλήσουν με 3 ανθρώπους στο ακροατήριο;
Είναι αυτό που είπε ο κ. Γραμματικάκης προχθές. Είμαστε «η παράλληλη Ελλάδα». Όσοι έχουμε εργαστεί, όσοι δεν πήγαμε από την κομματική νεολαία σούμπιτοι στο κόμμα, ώστε να αναλάβουμε διοίκηση κρατικού οργανισμού μετά. Θα συναντηθούν στο Ευκλείδειο σύμπαν οι 2 παράλληλες Ελλάδες ποτέ; Ίσως το ΠΟΤΑΜΙ να είναι ο καταλύτης που θα βοηθήσει να τμηθούν οι παράλληλες, όχι στη Γεωμετρία του Riemann, αλλά στη χώρα του Ευκλείδη.
Υ.Γ.: Ελπίζω όταν θα διαβάζετε τα ανωτέρω, να σας απασχολεί ευχάριστα το αποτέλεσμα του αγώνα με την Κόστα Ρίκα.
Βιομηχανικού Εργάτη
