Στο Συνέδριό μας, το Φεβρουάριο του '16, ο Σταύρος Θεοδωράκης τόλμησε να οραματιστεί μια “συνάντηση” αυτών που έχουμε τις ίδιες αγωνίες για τον τόπο.
-Είπε: “«Μπορεί μόνο του το Ποτάμι»; Απαντήσαμε από την πρώτη μέρα. Όχι, δε μπορεί. Αυτή τη χώρα θα τη σώσει η συνωμοσία του καλού”.
-Πρότεινε ο προοδευτικός χώρος “να συζητήσει, να μελετήσει, να συσπειρώσει, να προτείνει, να οργανώσει. Εκεί θα μετρηθεί η ανάγκη και η διαθεσιμότητα για ένα πραγματικό Κίνημα αλλαγής. Η εκλογή από τη βάση μιας νέας ηγεσίας μπορεί να είναι η κατάληξη αυτής της πορείας”.
-Τόνισε: “Η υπόθεση είναι κοινή, αλλά για να παραμείνει κοινή, οι προσωπικές στρατηγικές πρέπει να εγκαταλειφθούν.Κανένας δεν είναι μεγαλύτερος από την ομάδα!”
Συστήθηκε η Επιτροπή Διαλόγου και Θέσεων για τις Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις. Το Πόρισμά της, στις 21 Ιουλίου του '16, μεταξύ άλλων αναφέρει: “Ξεκινήσαμε στις 19 Απριλίου για να καταλήξουμε σήμερα σε ένα κοινό πλαίσιο θέσεων. Οι Φιλελεύθεροι και οι Προοδευτικοί του Κέντρου, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Κεντροαριστεροί και οι Ανανεωτές της Αριστεράς έχουμε πολλά που μας ενώνουν... Αποφασίσαμε να μην κρύψουμε τις όποιες διαφορές μας “κάτω από το χαλί”. Εκεί που διαφωνήσαμε αρχίσαμε την διερεύνηση των στοιχείων και την ανταλλαγή επιχειρημάτων και πάλι στα περισσότερα λειτούργησε η πειθώ, σε άλλα υπήρξε αμοιβαία μετακίνηση. Αλλού οι διαφωνίες παραμένουν. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους με ξεχωριστές διαδρομές και πολιτική προέλευση. Δεν θέλουμε εξάλλου ένα μονολιθικό φορέα... Δεν έχουν τόση σημασία οι περίπου 10.000 λέξεις των κειμένων. Σημασία έχει ότι εκατοντάδες προσωπικότητες και στελέχη του χώρου προσήλθαν και συμμετείχαν”.
Οι υπέρμαχοι του εγχειρήματος της ανασύστασης του προοδευτικού χώρου αισθάνονται δικαιωμένοι ενώ αυτοί που δεν το υποστηρίζουν θα βρουν το Πόρισμα γενικόλογο, θα πουν ότι δεν ορίζεται σαφές πλαίσιο, ότι προκύπτουν πρακτικά προβλήματα τόσο στους όρους της συνεργασίας μας με τα άλλα κόμματα όσο και στην ανάδειξη ηγεσίας του νέου φορέα.
Ο ρόλος αλλά και η πορεία που θα έχει το Ποτάμι μέσα σ'αυτό το εγχείρημα, πάντως προσδιορίστηκαν:
-Στο Συνέδριό μας, τον Φεβρουάριο του '16:
«Το Ποτάμι, δε θα αδρανοποιηθεί περιμένοντας το Μεγάλο Κέντρο, τη μεγάλη κεντροδεξιά ή τη μεγάλη κεντροαριστερά. Ούτε θα διαλυθεί, ούτε θα μοιράσει τα ιμάτιά του... Η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Δε γεννηθήκαμε για να ενισχύσουμε τον δικομματισμό, ούτε για να αναστήσουμε παλιούς μηχανισμούς, ούτε για να ξεπλύνουμε ευθύνες. Αναζητάμε μια ριζική πολιτική αλλαγή και αυτή η αλλαγή θέλει νέο αίμα στην πολιτική. Το πρόβλημα της χώρας δεν λύνεται με ευκαιριακές συμπράξεις, κοιτώντας τις δημοσκοπήσεις. ».
-Στο πολιτικό κείμενο, όπως διαμορφώθηκε ύστερα από διαβούλευση από τα μέλη της ΜεΣυΑ, στις 16 Ιουνίου του '16:
“Η χώρα έχει δύο δρόμους. Ο ένας είναι των μνημονίων. Ο άλλος είναι ένα new deal. Μια πολιτική – οικονομική -κοινωνική – πολιτιστική συμμαχία για «να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα. Αυτή την επανάσταση έχουμε ανάγκη. Να βγάλουμε έξω τους λαϊκιστές, τους οπισθοδρομικούς, τους πλιατσικολόγους και να συνεργασθούμε. Επάνω σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο αλλαγών. Με μια ομάδα αποφασισμένων ανθρώπων μπροστά.
Το Ποτάμι θα συνεχίσει να προσπαθεί. Γι’ αυτό συνομιλεί και συνεργάζεται με φιλελεύθερους και αριστερούς μεταρρυθμιστές. Γι’ αυτό καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις στη Βουλή και στην κοινωνία. Γι’ αυτό πρωτοστατεί στον διάλογο του Κέντρου”.
Αυτοί που είναι σκεπτικοί απέναντι στη δημιουργία ενός ενιαίου Φορέα αισθάνονται δικαιωμένοι ενώ αυτοί που την υποστηρίζουν θα πουν ότι το new deal προϋποθέτει δυνατό Ποτάμι, ηγέτη σ'αυτήν την προσπάθεια.
Πώς συνεχίζουμε, λοιπόν? Μήπως ο μόνος τρόπος να αποδείξουμε αυτά που λέμε δυόμιση χρόνια τώρα είναι να δώσουμε σάρκα και οστά στη Συνομωσία του καλού? Δεν κινούμαστε στον άξονα Αριστεράς-Δεξιάς ώστε να μας ενδιαφέρει το Κέντρο. Μας ενδιαφέρει η Πρόοδος εναντίον του Συντηρητισμού. Όλοι μας οφείλουμε να σκεφτούμε με αίσθημα ευθύνης.
Σκόπευα να κλείσω λέγοντας “Ποτάμι ως το τέλος” αλλά τελικά νομίζω σωστότερο το “Ποτάμι για πάντα” γιατί μόνο έτσι δεν θα μας “καταπιεί” κανείς, γιατί μόνο έτσι θα υπάρχουμε ώστε να δίνουμε μάχες για την κοινωνία, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο “να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα”. Ποτάμι για πάντα, λοιπόν!
* Η Φανή Τατανάρη είναι Αν. Γραμματέας της Τ.Ο. Α' Θεσσαλονίκης