Φίλες και φίλοι, αξιότιμοι πρώην Πρωθυπουργοί, εκπρόσωποι Κομμάτων, σύντροφοι του Ποταμιού, πριν ξεκινήσω νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Σταύρο Θεοδωράκη για δυο λόγους: πρώτον, γιατί άνοιξε το Κόμμα του σε νέα στελέχη και σε ανθρώπους και μας έδωσε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε ενεργά, να μιλήσουμε για τη μεγάλη αδικία που περνάει η νέα γενιά στην Ελλάδα και το δεύτερο ότι σήμερα καταφέρνει κάτι μοναδικό: να μάθουμε και να συμφιλιωθούμε με τη ιδέα να τιμάμε τους ηγέτες μας, όσους υπηρέτησαν τον τόπο με τα λάθη, τις παραλείψεις τους αλλά και τα επιτεύγματά τους. Έτσι ξεκινάει ο διάλογος.
Παρ' όλα αυτά μετά τη χτεσινή καταπληκτική του ομιλία, εγώ γύρισα σπίτι και άνοιξα την τηλεόραση και είδα μια θλιβερή δημοσκόπηση που φαντάζομαι θα την είδατε κι εσείς. Το πρόβλημα δεν είναι ότι τα προοδευτικά Κόμματα, ή τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως προοδευτικά δεν πιάνουν μαζί ούτε 10%, το πρόβλημα είναι πίσω από τη βιτρίνα της δημοσκόπησης.
Ξέρετε τι λέει πίσω από τη βιτρίνα η δημοσκόπηση; Το ξέρετε πολύ καλά. Πρώτον, ότι τα Κόμματα συγκρούονται με την κοινωνική τους βάση. Αυτό θα το βρίσκουμε μπροστά μας. Το 1/3 όσων ψήφισαν τον Σεπτέμβριο και ενδεχομένως θα ψηφίσουν και μεθαύριο δεν ταυτίζονται με Κόμματα, δεν αναγνωρίζουν τα συμφέροντά τους μέσα από κάποιο πολιτικό Κόμμα.
Αυτό αφορά κυρίως τους νέους, που προτιμούν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και έξω από την Ελλάδα να ψάχνουν συγκεκριμένα ζητήματα και συγκεκριμένες αιχμές για να ταυτιστούν.
Όταν ζήτησα από μερικούς φίλους μου να έρθουν στο Συνέδριο, ξέρετε τι γύρισαν και μου είπαν; «Γιατί να ασχοληθούμε με ένα Κόμμα όταν μπορούμε να πάμε στη Λέσβο να βοηθήσουμε; Να πάμε σε κάποιο κέντρο φιλοξενίας; Να πάμε ακόμη και στην ενορία, ή να πάμε στη γειτονιά μας σε ένα Δίκτυο αλληλεγγύης και να οργανώσουμε συσσίτια;». Γιατί να έρθουν στα Κόμματα; Άρα το πρώτο ερώτημα είναι: γιατί να έρθουν οι νέοι στα Κόμματα.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι είμαστε επτά χρόνια στην ύφεση συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν μπορούμε να είμαστε κανονικοί μέσα σε επτά χρόνια παράνοιας, ανασφάλειας και ύφεσης. Υπάρχει αδικία, τη βιώνουμε όλοι. Το 3% των Ελλήνων φορολογουμένων πλήρωσε τα μισά, το είδατε και στις εφημερίδες χτες.
Υπάρχει πληγωμένος πατριωτισμός, ο οποίος δεν είναι εκεί έξω είναι μέσα μας, είναι δίπλα μας, είναι μέσα στο σπίτι μας. Δεν είναι δεξιά ατζέντα ο πατριωτισμός, δεν είναι συντηρητική ατζέντα ο πατριωτισμός. Έχει να κάνει με την αγάπη γι' αυτά που θέλουμε και μπορούμε να πετύχουμε μέσα στην Ευρώπη. Έχει να κάνει με τις ανισότητες που περνάνε οι νέοι και οι γυναίκες στην Ελλάδα. Έχει να κάνει με τη διάχυτη οργή και τον αντισυστημισμό εναντίον στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ελίτ, στα κλειστά συστήματα εξουσίας.
Όλοι αυτή τη στιγμή η πλειοψηφία των πολιτών στην Ευρώπη αντιλαμβάνεται την πολιτική ως ένα κλειστό σύστημα, που υπάρχει για να υπηρετεί τους λίγους, για να φροντίζει για την ευημερία και το καλό των λίγων.
Οι γονείς μας κατάφεραν να μας σπουδάσουν, να μας μεγαλώσουν και να μας παρέχουν μια άνετη ζωή. Υπήρχε η προοπτική πριν έξι – επτά χρόνια να είμαστε άλλη μια γενιά η οποία θα μεγάλωνε καλύτερα από τους γονείς μας. Σήμερα όλα όσα μας έδωσαν, μας τα παίρνουν μέσα από το ασφαλιστικό. Ό,τι η γενιά μας έχει πάρει, τους τα παίρνουν οι γονείς μας μέσα από το ασφαλιστικό και αυτό αφορά τη Νεολαία μας και αφορά κάθε νέο σε αυτή τη χώρα είναι η δική μας ατζέντα για να βγούμε να μιλήσουμε.
Πως απαντάμε στα παραπάνω; Πως απαντάει το Ποτάμι στα παραπάνω; Ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε μια γενναία πρόταση, η Φώφη Γεννηματά έκανε μια γενναία πρόταση, ο Γιώργος Παπανδρέου σήμερα έκανε μια γενναία πρόταση. Είχαμε το συγκινητικό κάλεσμα του Κώστα Σημίτη, ο οποίος κάποτε είπε ότι «Η πιο συντηρητική στάση στα πράγματα είναι η μονιμότητα, η αίσθηση ότι κατέχεις την καρέκλα και δεν την αφήνεις με τίποτε». Αυτός είναι ο συντηρητισμός. Αυτός είναι ο συντηρητισμός για να το λάβουμε υπόψη μας και στο διάλογο που θέλουμε να οργανώσουμε.
Θα σας πω πάρα πολύ γρήγορα τι πιστεύουμε και πως νομίζουμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε. Πιστεύουμε στη συνάντηση των αξιών, στη συνάντηση των θέσεων και στη συνάντηση των γενεών. Αυτό ειπώθηκε σήμερα και νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή βάση διαλόγου.
Τα κλειστά συστήματα, αυτά που αναπαράγουν τα ίδια πρόσωπα, που αναπαράγουν τα ίδια κλισέ, που μπερδεύουν την Κεντροαριστερά με την Κεντροδεξιά, που φέρουν μια Αριστερά που προσκυνάει λείψανα αγίων, που φέρουν μια φιλελεύθερη Δεξιά η οποία κάνει κατάληψη στο κράτος όπως δεν έκανε καμία άλλη Κυβέρνηση όπως είδαμε.
Όλα αυτά προϋποθέτουν το άνοιγμα των συστημάτων, το άνοιγμα του διαλόγου. Υπάρχει η πρώτη ύλη αλλά δεν αρκεί. Η πολιτική συνεργασία δεν μπορεί να είναι ο αυτοσκοπός, είναι το μέσο. Είναι το μέσο για να μπορέσουμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο, να εκπροσωπήσουμε κοινωνικά εμάς, εσάς και όλους τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν ανάγκη καλύτερο κράτος και καλύτερη οικονομία.
Εάν το Κοινοβούλιο του Κέντρου, η προοδευτική συμμαχία ή η πολιτική συμμαχία, η ομοσπονδιοποίηση της προσπάθειας, την οποία την πιστεύαμε μπροστά από το 2012 μαζί με τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, φτάσει και πάρει τη δύναμη από τους ηγέτες των Κομμάτων να κάτσει στο τραπέζι διαλόγου, θα φέρουμε όλοι τις θέσεις μας, θα τις βάλουμε κάτω, θα κάτσουμε κάτω από την ομπρέλα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών και των Φιλελευθέρων μιας και ο Guy Verhofstadt παρίσταται πλέον σταθερά στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, θα συγκρίνουμε και θα μετρήσουμε τις θέσεις μας με Ινστιτούτα και θα βγούμε με ένα προγραμματικό δεκάλογο.
Αυτός ο προγραμματικός δεκάλογος δεν θα έχει κανένα νόημα εάν δεν βγει στην κοινωνία και δεν συζητηθεί από όλους. Αν δηλαδή δεν οργανωθούν παντού σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε Δήμο με ευθύνη όλων όσων είναι μέσα συζητήσεις για τα δέκα αυτά θέματα.
Εκεί προφανώς το Ποτάμι έχει το πλεονέκτημα. Είναι ένα έντιμο καθαρό Κίνημα πολιτών, το οποίο δεν έχει κυβερνήσει και αυτή η καθαρότητα δεν είναι καθαρότητα προσώπων, δεν είναι καθαρότητα παρελθόντος. Είναι καθαρότητα θέσεων και προθέσεων και αυτή είναι η αιχμή μέσα από την οποία το Ποτάμι μπαίνει στο διάλογο και θέλουμε κι εμείς να μπούμε στο διάλογο.
Αν αυτές οι δέκα θέσεις συζητηθούν και φέρουν κόσμο, είναι τυπική διαδικασία οι Συνδιασκέψεις, είναι τυπική διαδικασία το να εκλεγεί ένας ενιαίος αρχηγός για τις επόμενες εκλογές. Οτιδήποτε όμως κι αν συμβεί, δεν θα έχει κανένα νόημα αν δεν είναι ανοιχτό, αν δεν είναι ανοιχτό κι αν ο κόσμος δεν καταλάβει ότι η ψήφος του μετράει.
Κλείνω, επισημαίνοντας τον κίνδυνο τα προοδευτικά Κόμματα να γίνουν οι σχολιαστές μιας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας που μοιάζει με σάτιρα και μιας ακόμη χειρότερης κοινωνικής πραγματικότητας που τη ζούμε όλοι μας και δεν μπαίνει μέσα στα Κόμματα.
Όσοι κάθονται στην εξέδρα ιστορικά στελέχη του προοδευτικού χώρου και νομίζουν ότι θα επανέλθουν στην πολιτική με προσωπικά deal με τη Δεξιά ή με άλλους οι οποίοι προσπαθούν να διευρύνουν τους πολιτικούς τους χώρους, όσοι θέλουν να κρατούν τα μαγαζιά τους μικρά και να θεωρούν ότι η επανεκλογή ή η συμμετοχή σε συμμαχικές Κυβερνήσεις θα τους βοηθάει να συντηρούν τον κομματικό τους στρατό, αλλά και οι νέοι που έχουμε το μεγαλύτερο συμφέρον να συμμετέχουμε σε αυτή τη διαδικασία, δεν κάνουμε τίποτε, θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό.
Ειδικά για τους νέους, για τη Νεολαία του Ποταμιού ας αφήσουμε το πληκτρολόγιο, ας αρπάξουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά, ας μπούμε μέσα στην προσπάθεια και το μέλλον μας ανήκει.
Μπροστά και τώρα!