Η ομιλία της Μαρίας Δαμανάκη στο 3ο συνέδριο του Ποταμιού
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Διαβάστε το κείμενο της ομιλίας εδώ:
Οι νέοι είναι απολιτίκ. Πίνουν καφέ και παίζουν τάβλι. Έτσι νομίζουν.
Η Μαρία αντιδρά στα στερεότυπα, φωνάζοντας "κάτω η πατριαρχία". Ο Λευτέρης διαδηλώνει για την αστυνομική βία κατά του γκέι συμπολίτη σου. Η Στέλλα και οι φίλοι της ξεκινούν ένα crowdfunding για να μεταμορφώσουν τη γειτονιά τους. Δεν είναι αυτές οι πράξεις βαθιά πολιτικές;
Πού είναι λοιπόν οι βαθιά πολιτικοί -και καθόλου απολιτίκ- νέοι σήμερα; Οπουδήποτε αλλού, σίγουρα όμως όχι στη Βουλή. Το Σύνταγμα σου δίνει δικαίωμα εκλέγεσθαι από τα 25 σου χρονια. 300 βουλευτές, 300 βιογραφικά που είδα ένα προς ένα. Στην Ελλάδα, σήμερα, 3 Νοεμβρίου 2018, μόνο οι 6 βουλευτές στους 300 ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 25-35 ετών,οι 5 εκ των οποίων προέρχονται από κομματικές νεολαίες. Ολόκληρη η γενιά της κρίσης, οι ανάγκες και τα βιώματά της, εκπροσωπούνται ηλικιακά στο κοινοβούλιο μόλις από το 2% των βουλευτών. Τι σημαίνει αυτό; Οτι σε μια αιθουσα 1000 ατόμων οι κάτω των 35 δεν γεμίζουν ούτε την πρωτη σειρά. Για να μην ξεχνάμε ότι πανω απο το 60% των νέων ανθρώπων δεν πάει καν να ψηφίσει. Για ποια αντιπροσωπευτικότητα λοιπόν μιλάμε στο κοινοβούλιο και στην κάλπη; Και πώς να υπάρχει άλλωστε;
"Λυπάμαι, η θέση χρειάζεται προϋπηρεσία". "Συγγνώμη,προσφέρουμε μόνο πρακτική άσκηση".Σας εγγυώμαι ότι όλοι οι νέοι έχουν ακούσει αυτές τις φράσεις, όχι μόνο στην εργασία αλλά και στην ενασχόλησή τους με την πολιτική. Στην Ελλάδα άλλωστε, ως γνωστόν, οι δεινόσαυροι δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Κοινώς, αν είσαι νέος δεν πας πουθενά
Πέραν αυτού, μέχρι σήμερα συνεχίζουμε να κάνουμε ένα τραγικό λάθος. Πιστεύουμε πως φράσεις του τύπου ‘’Είμαστε υπέρ της κοινωνικής, φορολογικής ή εργασιακής δικαιοσύνης’’ αξιολογούνται θετικά από έναν 19χρονο. Όλοι όσοι έχουμε περάσει από τα 19, τα 20, τα 25 ξέρουμε ότι η δικαιοσύνη γι’αυτά τα παιδιά, για μας, βρίσκεται στο να μην δουλεύουμε ανασφάλιστοι, στο να μην εξοντωνόμαστε φορολογικά, όχι σε πομπώδεις όρους, κενούς περιεχομένου, χωρις συγκεκριμένες προτάσεις και πρακτικές εφαρμογές.
Είναι ολοφάνερο ότι ο πολιτικός λόγος όπως εκφέρεται σήμερα μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Ποιους συμφέρει; Ποιος θα το σταματήσει επιτέλους; Θα μπορούσε άραγε μια μεγάλη, οργανωμένη παρέα να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού; Αυτό είναι το στοίχημα που θέτω εγώ προσωπικά για τη Νεολαία του Ποταμιού από το Συνέδριο και για το επόμενο διάστημα.
Ένα στοίχημα που -για μένα- συνοψίζεται στην εξής κεντρική ιδέα: Nα χτίσουμε μαζί μια νεολαία που θα αντιμετωπίζεται ως ισότιμος παίκτης. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Μια νεολαία που θα παράγει ατόφιο, επιδραστικό πολιτικό λόγο. Η νεότητα δεν είναι ούτε περιτύλιγμα ούτε επικοινωνιακό τρικ προοδευτισμού. Απέναντι στα εκκολαπτήρια χειροκροτητών εκεί έξω, εμείς αντιπροτείνουμε μυαλά, όχι χέρια και πόδια. Αντιπροτείνουμε υποκείμενα, όχι εργαλεία.
Ισότιμος παίκτης επίσης θα πει, μια νεολαία που θα έχει για κινητήριο μοχλό της διαδικασιες grassroots, δηλαδή διεργασίες στη βάση. Δεν θα οριοθετείται από πολιτικές που ξεκινούν από την ηγεσία για να καταλήξουν προς τα κάτω, δεν θα περιορίζεται από διαδικασίες που δεν θα αφήνουν περιθώριο πρωτοβουλίας στους νέους.
Μα πάνω απ’όλα ισότιμος παίκτης θα πει, η δημιουργία μιας νεολαίας που θα αλλάξει τους όρους με τους οποίους διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος. Πώς όμως θα τα επιτύχουμε όλα αυτά;
Πρώτον, με μια νεολαία που δεν θα εγκλωβίζεται σε ένα όργανο. Που θα αλληλεπιδρά. Που θα διεκδικεί να εκπροσωπείται σύμμετρα στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Δεύτερον, με μια νεολαία που εστιάζει στην Περιφέρεια. Που αποκεντρώνει τη λήψη αποφάσεων. Πώς αλλιώς θα πείσουμε τον 25χρονο Σπύρο από τη Λήμνο ότι η γνώμη του μετράει εξίσου;Μα με το να του δώσουμε τη δυνατότητα και τη δύναμη να συγκαθορίζει τις θέσεις του κόμματος πανελλαδικά.
Τρίτον, με μια νεολαία στην οποία οι νέοι που βρίσκονται στο Εξωτερικό θα έχουν τη δυνατότητα να ακουστούν μέσω ηλεκτρονικών διασκέψεων και ψηφοφοριών. Μέσω online πλατφόρμας εργασίας. Μέσω αποκεντρωμένων εκδηλώσεων.
Χτίζοντας μια νεολαία χωρίς σχέσεις εξάρτησης, που θα στέκεται κριτικά απέναντι σε ό,τι την προβληματίζει. Μια νεολαία που θα κινείται με γνώμονα την ανοιχτότητα και τη συμπερίληψη. Πιστέψτε με, αν τα κάνουμε πράξη όλα αυτά, το Ποτάμι θα αναδειχθεί ως η Silicon Valley της πολιτικής.
Ο Μαντέλα έλεγε ότι οι νέοι είμαστε οι εν δυνάμει ηγέτες του αύριο. Το πρόβλημα όμως σε αυτό είναι πως όσο περιμένουμε το αύριο, αφήνουμε το σήμερα στα χέρια άλλων.
Ας ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ.
*Η Μαρία Δαμανάκη είναι μέλος της ΜΕΣΥΑ και του Πολιτικού Συμβουλίου
