Η ομιλία του Μπουτάρη

«Ζούμε έναν εφιάλτη. Η κυβέρνηση θυμίζει κάτι μεταξύ Κούβας και Τσαουσέσκου», είπε ο Γιάννης Μπούταρης κατά την έναρξη της ομιλίας του στην εκδήλωση της Επιτροπής Διαλόγου του Ποταμιού με θέμα «Η ρήξη που έχει ανάγκη η χώρα – το Κίνημα που έχει ανάγκη ο τόπος».

Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης σημείωσε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδεοληψίες και καταστάσεις στη σκέψη του που είναι εκτός πραγματικότητας», χαρακτήρισε την ιστορία της διαπραγμάτευσης «άλλοθι» και σχολίασε σκωπτικά πως «μιλάς με ανθρώπους στα υπουργεία και νομίζεις ότι μιλάς σε καφενείο».

«Είχα ελπίδες για τον Αλ. Τσίπρα. Εν τέλει συνειδητοποιώ πως είναι μπολσεβίκος. Μεγάλωσε στην ΚΝΕ, στα αμφιθέατρα και τις διαδηλώσεις. Δεν ξέρει τι θα πει μεροκάματο» συνέχισε, ενώ χαρακτήρισε πρωτοφανές το γεγονός ότι «αλλάζει η ομάδα των διαπραγματευτών 4-5 φορές για να έρθει αύριο ο Πρωθυπουργός και να πει ''νικήσαμε γιατί υπογράψαμε μια πολιτική συμφωνία''». «Αυτοί οι άνθρωποι μας κυβερνούν;» διερωτήθηκε.

Τέλος, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης σημείωσε ότι «το Ποτάμι είναι η πιο σοβαρή πολιτική ομάδα σκεπτόμενων ανθρώπων» εξ ου και συντάχθηκε όπως είπε με τον Σταύρο Θεοδωράκη από την πρώτη στιγμή.

Δείτε το βίντεο:

[youtube id="6CSpV90DVf8"]

Διαβάστε την ομιλία:

Καλησπέρα σας. Δεν έχω προετοιμάσει κάτι να σας πω διότι έτσι είμαι, δε μπορώ να γράψω κείμενο και να το απαγγείλω μετά. Αυτό που μπορώ να πω είναι το ότι περνάμε πραγματικά μια περίοδο η οποία ήταν έως αναμενόμενη. Συντάχθηκα με το Σταύρο Θεοδωράκη και την ιδέα του από την πρώτη στιγμή. Παράλληλα είπα ότι εμένα αυτό που μ’ ενδιαφέρει προσωπικά, επειδή έχουν λεχθεί διάφορα, είναι αν θα είμαι ένας καλός Δήμαρχος. Διότι πιστεύω ότι οι Δήμοι είναι το κύτταρο της αναγέννησης του κράτους.
Οι Δήμοι αυτή τη στιγμή είναι «ευνουχισμένοι», δεν έχουν κανέναν ουσιαστικό ρόλο στο πώς λειτουργεί η κοινωνία, παρ’ όλο που είναι πιο κοντά απ’ όλους στην κοινωνία, ο κόσμος τον Δήμαρχο φωνάζει αν δεν έχει πετρέλαιο στο σχολείο ή αν είναι καμένη η λάμπα ή αν δε μαζεύει τα σκουπίδια. Η καθημερινότητά του είναι στο Δήμαρχο. Κι έτσι, αυτή ήταν μια πρώτη απόφαση.
Παράλληλα συντάχθηκα με το Σταύρο Θεοδωράκη, οι αντιλήψεις μου είναι γνωστό ότι είναι σοσιαλδημοκρατικές, πίστευα και ήλπιζα ότι η Αριστερά στην Ελλάδα θα μάθει από τον Μπερλιγκουέρ, θα μάθει από το πώς προχώρησε η Αριστερά, ότι έκανε κάποιες προόδους. Εμείς αυτή την περίοδο ζούμε έναν εφιάλτη ο οποίος θυμίζει λίγο κάτι μεταξύ Κούβας και Τσαουσέσκου, δε μπορώ να το πω αλλιώς.
Και μόνο αυτά που λέει ο Υπουργός Παιδείας: ότι η αριστεία είναι ρετσινιά και να περάσει ένα νόμο τον οποίο η Διαμαντοπούλου είχε φτιάξει και είχε περάσει ομόφωνα ουσιαστικά, κι έρχεται και λέει ότι θα διοικούν οι φοιτητές, δεν ξέρω τι άλλο λέει. Πάντως εκείνο που είχα πει κάποια στιγμή και το είχα πει νομίζω στη Διαμαντοπούλου: «Έχετε πρόβλημα οικονομικό στα Πανεπιστήμια; Εάν έχουν αυτονομία τα Πανεπιστήμια και βάζετε 500 ευρώ δίδακτρα στο φοιτητή, η δωρεάν παιδεία είναι ένας τεράστιος μύθος, ένα τεράστιο ψέμα, το οποίο δεν έχει αντίκρισμα, κανένα απολύτως. Θέλετε να έχουμε καλά Πανεπιστήμια; Πρέπει ν’ αυξηθούν οι φόροι».
Τα λεφτά δεν πέφτουν απ’ τον ουρανό. Κάποιος πρέπει να τα δώσει. Τα Πανεπιστήμια έχουν τεράστια προβλήματα τα οποία δε λύνονται με τις διαδικασίες του Δημοσίου. Δε γίνεται να γίνει αυτό το πράγμα. Και βέβαια αντίο Μπολόνια, αντίο δεν ξέρω τι άλλο, Πίζα και ούτω καθ' εξής.
Και μη νομίζετε, αυτό το πράγμα γίνεται σιγά-σιγά. Όλη η ιστορία της διαπραγμάτευσης και τα σχετικά νομίζω ότι είναι ένα άλλοθι. Εγώ είχα ελπίδες για τον Τσίπρα και έλεγα είναι νέος άνθρωπος, κάπου θα δει τι γίνεται. Αλλά εν τέλει συνειδητοποιώ ότι αυτός είναι Μπολσεβίκος, έχει μια αντίληψη, μεγάλωσε στην ΚΝΕ, μεγάλωσε στις διαδηλώσεις, δε χτύπησε ποτέ καρτέλα. Δεν ξέρει τι θα πει μεροκάματο. Και με αυτές τις ιδεοληψίες όλες, πιστεύω, είναι πρωτοφανές να ξεκινά μια διαπραγμάτευση να μιλάμε με διαφορετική γλώσσα, οι δικοί μας με τους Ευρωπαίους μιλάνε διαφορετική γλώσσα, οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν τι θέλουν οι δικοί μας, αλλάζει στο δρόμο 4-5 φορές την ομάδα των διαπραγματεύσεων και στο τέλος τις αναλαμβάνει ο ίδιος. Γιατί; Για να έρθει αύριο, και θα δείτε, θα έρθει αύριο και θα πει «νικήσαμε γιατί έχουμε υπογράψει μια συμφωνία που βασίζεται σε πολιτική συμφωνία και όχι στους λογιστές». Να είστε σίγουροι ότι αυτό θα πει, διότι αυτή είναι η λογική του, δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Αυτοί οι άνθρωποι θα κυβερνήσουν; Πας και βλέπεις στα Υπουργεία και βλέπεις ότι μιλάς με ανθρώπους οι οποίοι έχουν σοβαρές θέσεις, κυβερνάνε τη χώρα και μιλάς και λες και είσαι σε καφενείο. «Να κάνουμε αυτό, να κάνουμε…». Κάντε το, πού είστε; Κάντε το, ποιος σας εμποδίζει να το κάνετε;
Να μην πούμε για τον άλλον, το χοντρό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, είναι η μεγαλύτερη ατυχία που μας έχει προκύψει. Και για να πούμε τα πράγματα λίγο πιο σοβαρά και να πω λίγο έτσι ένα wishful thinking ας πούμε, εγώ εύχομαι, παρ’ όλο που δεν το πιστεύω ότι θα γίνει έτσι, να έρθει αύριο ή μεθαύριο, πότε θα είναι, ο Τσίπρας, να συγκρουστεί αν θέλετε με την ομάδα της Κωνσταντοπούλου –άλλη κυρία περίφημη- να συγκρουστεί μ’ αυτή την ομάδα, παρ’ όλο που νομίζω ότι κανένας δε θα θέλει ν’ αφήσει την καρέκλα που κάθισε, αλλά να συγκρουστεί μ’ αυτή την ομάδα και να βγει στις εκλογές.
Να βγει μετά το τέλος του καλοκαιριού ίσως, δεν είμαι σίγουρος καθόλου ότι το χαρτζιλίκι που θα μας δώσουν τώρα θα τη βγάλουμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Γιατί χαρτζιλίκι θα μας δώσουν και θα μετακινήσουν την όποια κατάσταση απ’ το Νοέμβριο και άντε ξανά πάλι. Ποιος αγαπητοί φίλοι θα κάνει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται;
Εγώ είμαι μνημονιακός, είπα εξαρχής ότι το μνημόνιο έπρεπε να το εφεύρουμε στην Ελλάδα και να το εφαρμόσουμε το 1981. Αλλά έρχομαι αυτή τη στιγμή και σας λέω αυτό που είπε πριν ο Σταύρος και αυτά που έλεγε ο Πουλαντζάς. Το σύστημα δε μπορεί ν’ αναπαράγει μόνο το σύστημα. Δε μπορεί να βγάλει καινούργια πράγματα.
Είναι δυνατό να βάλεις δημοσίους υπαλλήλους που αυτή τη στιγμή έχουν υψηλές θέσεις μέσα στα Υπουργεία κτλ. –ας εξαιρέσουμε ότι υπάρχει κι ένα 5%, 10% που είναι καλοί- αυτοί ν’ ανατινάξουν το σύστημα το οποίο τους τρέφει; Έκανα μια πρόταση γιατί ο Δήμος Θεσσαλονίκης μετείχε σ’ ένα πρόγραμμα πιλοτικό με την Task Force της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αναδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης.
Σας διαβεβαιώνω ότι επί Υπουργίας Μιχελάκη, όταν αυτός –άλλος αετός- επέμενε ότι πρέπει σ’ αυτή τη φάση το Υπουργείο να μετέχει ενεργά. Και η δική μας θέση ήταν όχι, το Υπουργείο δεν πρέπει να μετέχει ενεργά. Η ακραία θέση θα ήταν, μπορούμε να δώσουμε την αναμόρφωση της Δημόσιας Διοίκησης εργολαβία στους Εγγλέζους, στους Ιταλούς, στους Δανούς, σε όποιους να’ ναι.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση όποιος και να έρθει, και καλής διάθεσης πολιτικής να έρθει, να πει στη Δημόσια Διοίκηση «ελάτε να κάνουμε αναμόρφωση» και να το κάνουν μόνοι τους. Δε γίνεται. Και σας το λέω από προσωπική εμπειρία και ταλαιπωρία πια μετά από 4 χρόνια στη Δημαρχία.
Αυτό το οποίο νομίζω πρέπει να γίνει, αφού ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα και νομίζω ότι θα ηρεμήσουν, δε θα κλείσουν οι Τράπεζες, δε θα μας αφήσουν να μας φάνε τα σκυλιά… Νομίζω ότι πρέπει πια ήσυχα, να καθίσουμε και να δούμε ποια θα είναι η πρόταση. Γιατί πρέπει το Ποτάμι να κατεβεί με μια πρόταση. Πρέπει να κατεβεί με μια πρόταση και να πει «εμείς κύριοι προτείνουμε αυτό».
Και παράλληλα να κάνει τ’ ανοίγματα που πρέπει να κάνει διότι το πρόβλημα που έχουμε με τους Ευρωπαίους είναι ότι οι άνθρωποι δε μας εμπιστεύονται. Λένε εσείς είστε δυο ομάδες, που μαλώνετε σαν τα σκυλιά. Μαζευτείτε, βρείτε μια κοινή άποψη, ό,τι έκαναν στην Πορτογαλία, ο,τι έκαναν στην Ιρλανδία, ο,τι έκαναν σε όλο τον κόσμο. Ο συμβιβασμός και η συναίνεση είναι άγνωστες λέξεις για μας. Περάσαμε τη λαίλαπα, είπε ο Σταύρος, των εθνικοπατριωτών. Περάσαμε τη λαίλαπα των πρασινοφρουρών. Περνάμε τώρα τη λαίλαπα αυτή. Φτάνει πια.
Και να σας πω και κάτι; Φταίμε εμείς οι ίδιοι. Πόσα χρόνια έκανε ο αστός -γιατί δεν έχουμε κι εκεί πρόβλημα, δεν έχουμε αστική συνείδηση- ο Έλληνας να κατεβεί στα πεζοδρόμια όπως κατέβηκε προχθές και σήμερα και στη Θεσσαλονίκη; Είμαι 73 χρόνων και δε θυμάμαι ποτέ αυτούς που θα κατεβούν και θα διεκδικήσουν το δίκιο τους. Πού είμαστε λοιπόν; Όπου φτωχός κι η μοίρα του ξέρετε τι θα πει;
Βγαίνουν οι πρασινοφρουροί μπροστά -πώς τους λένε- κι αυτοί κλέβουν την παράσταση με απειλές, μ’ εκβιασμούς, με ό,τι θέλετε. Γι’ αυτό πρέπει κάποια στιγμή και πολύ σύντομα να καθίσει κάτω το Ποτάμι να κάνει αυτή την πρόταση η οποία να είναι συναινετική. Να έχει και λίγο ΣΥΡΙΖΑ μέσα, δεν έχω καμία αντίρρηση.
Είναι και ορισμένα πράγματα τα οποία δεν είναι κακά. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδεοληψίες, έχει καταστάσεις στο μυαλό του οι οποίες είναι εκτός πραγματικότητας, είναι από άλλον πλανήτη αυτά που λένε. Δεν αντιλαμβάνονται. Όταν δεν έχουν ταξιδέψει ούτε στο Λαγκαδά που λέμε στη Θεσσαλονίκη, πώς ν’ αντιληφθούν ότι λειτουργεί έτσι το πράγμα;
Ήταν που ήταν το κράτος εχθρικό προς την ιδιωτική πρωτοβουλία… Δηλαδή κάποιος γιατί να έρθει να κάνει σ’ εσένα επένδυση; Για να σηκώνεται να τον πετροβολούν; Εδώ τα έχουν χάσει τόσο πολύ που ακόμα και το ΣΜΑ, το Σταθμό Μεταφόρτωσης που κάνουμε στη Θεσσαλονίκη, έναν μεγάλο Σταθμό Μεταφόρτωσης, αντιδρούσαν οι ίδιοι και έλεγαν ότι «εδώ θα πέφτουν διοξίνες» και δεν ξέρω τι.
Και ο προηγούμενος σταθμός που έχουμε στη Θεσσαλονίκη είναι δίπλα στο νοσοκομείο του ΙΚΑ. Τους είπα «καλά ρε παιδιά, επικοινωνείτε με το μυαλό σας; Είναι δυνατόν;». Μπορούμε να μιλάμε μέχρι αύριο το πρωί γι’ αυτά τα πράγματα, για τις ατυχίες μας..
Εάν δεν καθίσουμε, το Ποτάμι, το οποίο κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η πιο σοβαρή ομάδα σκεπτόμενων ανθρώπων, να ησυχάσουμε από τη μια πλευρά, από τους Νεοδημοκράτες, από την άλλη μεριά από τους όποιους απέμειναν ΠΑΣΟΚζήδες, να συμμαζευτούν και οι καλοί ΠΑΣΟΚτζήδες, γιατί είπαμε, έχει καλούς παντού, αλλά οι καλοί αυτοί για να είναι πραγματικά καλοί, πρέπει ν’ αντιληφθούν ότι πρέπει να φύγουν απ’ αυτό το σφιχτό αγκάλιασμα που τους έχει είτε η Νέα Δημοκρατία είτε το ΠΑΣΟΚ είτε όποιοι άλλοι έμειναν.
Αν δεν καταφέρουμε να μαζέψουμε αυτούς τους ανθρώπους, εγώ είμαι πάρα πολύ ανήσυχος για το πού θα πάμε. Διότι είπαμε, τα λεφτά δεν είναι το πρόβλημα. θα μας δώσουν το χαρτζιλίκι σήμερα, θα τη βγάλουμε μέχρι το Νοέμβριο. Μετά τι θα γίνει; Πάλι κι άλλο μνημόνιο θα έχουμε; Εάν δε βρούμε έναν τρόπο ν’ ανοίξει η παραγωγή, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σωθούμε με λεφτά δανεικά. Όσα κουρέματα και να μας κάνουν δε γλιτώνουμε εάν δεν αρχίσουμε να παράγουμε, αν δεν αρχίσουμε να βγάζουμε δουλειά... Και η δουλειά δεν είναι μόνο να σκάβω στο χωράφι, δουλειά είναι τα Πανεπιστήμια, δουλειά είναι ν’ ανοίξουμε τον πολιτισμό μας, ν’ ανοίξουμε όλα τα σχετικά κι έτσι να προχωρήσουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ.

Δείτε φωτογραφίες:

22 Ιουνίου 2015