Η αφερεγγυότητα της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - ΑΝ.ΕΛ. οδηγεί σε κοινοβουλευτικά καψόνια, τόνισε κατά την έναρξη της τοποθέτησής του στη συζήτηση στην Ολομέλεια του σ/ν «Κύρωση της τροποποιημένης Συμφωνίας για την Ίδρυση της Γενικής Επιτροπής Αλιείας για τη Μεσόγειο» του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ο Γραμματέας Κοινοβουλευτικού Έργου και βουλευτής Αττικής με το Ποτάμι, Γιώργος Μαυρωτάς, αναφερόμενος στις «ουρές» των προαπαιτούμενων που καλείται να ψηφίσει η Βουλή για το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Υπενθυμίζοντας πως το Ποτάμι σταθερά προέτρεπε στο κατά το δυνατόν ταχύτερο κλείσιμο της αξιολόγησης, καυτηρίασε την διεξαγωγή της διαπραγμάτευσης με την πλάτη στον τοίχο, καταλήγοντας πως δεν πρόκειται για διαπραγμάτευση αλλά για επίκληση στην καλοσύνη των άλλων. Προέτρεψε την κυβέρνηση να απολογηθεί για τη διχαστική πολωτική πολιτική στην οποία είχε επενδύσει ως αντιπολίτευση, πριν να ζητήσει συναίνεση και χάραξη εθνικής πολιτικής.
Σταχυολογώντας τις ενδογενείς μεταβλητές που επιδρούν στην οικονομική κρίση, ανέφερε την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων, τις αποκρατικοποιήσεις, την αναμόρφωση του δημοσίου τομέα ώστε να λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας και όχι σε βάρος τους, την επιτάχυνση απονομής δικαιοσύνης, το ξεκαθάρισμα των κανόνων, ένα αναπτυξιακό φορολογικό και ένα βιώσιμο ασφαλιστικό την πάταξη της γραφειοκρατίας.
Συνεχίζοντας την ομιλία του, τοποθετήθηκε σχετικά με το νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια που πρόσφατα τέθηκε σε διαβούλευση. Απορρίπτοντας τον παρωχημένο βερμπαλισμό που το διατρέχει, επεσήμανε πως το τρέχον πρόβλημα του ελληνικού πανεπιστημίου είναι ότι στερεύουν τα κρατικά χρήματα και πρέπει να αποκτήσει εξωστρέφεια για να επιβιώσει στο διεθνές περιβάλλον, κατεύθυνση που εξυπηρετείται με ακριβώς αντίθετο τρόπο από αυτόν που υπαγορεύει το σχέδιο νόμου. Στάθηκε επικριτικά απέναντι στο ασφυκτικό πλαίσιο που επιχειρείται να τεθεί στις μεταπτυχιακές σπουδές και το οποίο συγκρούεται με το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων. Ο κ. Μαυρωτάς κατέληξε πως η εκπαίδευση είναι ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα για να βγούμε από την κρίση.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Δεν αιφνιδιαζόμαστε πια από την προχειρότητα της κυβέρνησης. Έστω και αν σε μια κύρωση για την αλιεία αγκιστρώνονται 5 προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της αξιολόγησης. Ήμασταν ψυλλιασμένοι όταν ακούγαμε πριν 20 μέρες, μόλις είχε ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα, ότι κάτι έλειπε. Και το θέμα δεν είναι αν έχουμε να κάνουμε με σχολαστικούς δανειστές (control freaks είπε ο κ. Τσακαλώτος) ή αδιόρθωτους κουτοπόνηρους Έλληνες (θυμάστε με τη σύμβαση της COSCO που σας έπιασαν οι Κινέζοι με τη γίδα στην πλάτη). Το θέμα είναι ότι η αφερεγγυότητα της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α./ΑΝ.ΕΛ. οδηγεί στο να μας υποβάλουν σε κοινοβουλευτικά καψόνια.
Φτάσαμε λοιπόν εδώ, λίγες μέρες πριν το κρίσιμο Eurogroup για να κλείσει η αξιολόγηση και ψηφίζουμε τις τελευταίες (ελπίζουμε) ουρές των προαπαιτούμενων. Μια αξιολόγηση που λέγαμε να κλείσει όσο το δυνατό γρηγορότερα για να φύγουν τα σύννεφα της αβεβαιότητας πάνω από την ελληνική οικονομία. Η κυβέρνηση όμως έκανε το λάθος να αναγορεύσει το χρέος ως το ιερό δισκοπότηρο της διαπραγμάτευσης, διαλέγοντας το χειρότερο timing (πριν από τις γερμανικές εκλογές). Στον βασικό δείκτη, το κλάσμα χρέος προς Α.Ε.Π., έβαλε όλα τα αυγά στον καθορισμό του αριθμητή υποσκάπτοντας τον παρανομαστή, την πραγματική οικονομία.
Έτσι με την καθυστέρηση το 2,7% ανάπτυξη για το 2017 έγινε 1,8% (για άλλους 1,2%). Τα έχουμε πει 1000 φορές αλλά εσείς μας χλευάζετε, λέγοντας «να υπογράψουμε ότι να ‘ναι χωρίς να διαπραγματευτούμε;» Σας το επαναλαμβάνουμε λοιπόν: Διαπραγμάτευση με την πλάτη στον τοίχο όπως καταλήγετε τώρα δεν υπάρχει, δεν λέγεται διαπραγμάτευση, λέγεται επίκληση της καλοσύνης των άλλων.
Και μέσα σε όλα ερχόσαστε να ζητήσετε συναίνεση και χάραξη εθνικής πολιτικής. Αυτά που σας λέγαμε δηλαδή εμείς από τον Αύγουστο του 2015 όταν φωνάζατε «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» σπέρνοντας διχασμό και πόλωση. Και μετά βέβαια ακολούθησε και η Νέα Δημοκρατία στο γαϊτανάκι της πόλωσης μεταμφιεζόμενη σε ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του 2014 ζητώντας «εκλογές εδώ και τώρα». Πρώτα λοιπόν οφείλετε ένα μεγάλο συγνώμη, να αναγνωρίσετε το λάθος σας και μετά βλέπουμε το αν και το πώς.
Ας πάμε όμως και στα τρέχοντα. Υπάρχουν στο πρόβλημα της ελληνικής κρίσης που ζούμε εξωγενείς κι ενδογενείς μεταβλητές. Οι εξωγενείς δεν εξαρτώνται από μας, π.χ. διεθνής κατάσταση, σύγκρουση Δ.Ν.Τ. – Γερμανίας. Οι ενδογενείς είναι αυτά που μπορούμε να κάνουμε εμείς. Τι μπορούμε να κάνουμε; Είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα, δηλαδή δεν έχουμε λεφτά και πρέπει να παράξουμε πλούτο. Πώς; Πρέπει να προσελκύσουμε επενδύσεις. 100 δις τα επόμενα 5 χρόνια λένε κάποιοι. Να κάνουμε δηλαδή συγκεκριμένες αποκρατικοποιήσεις και να φτιάξουμε τον δημόσιο τομέα ώστε να λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας και όχι σε βάρος της. Να μην τα ξαναλέω: Αξιοκρατία, αποκομματικοποίηση (αλήθεια τι γίνεται αυτό το περίφημο μητρώο επιτελικών στελεχών), επιτάχυνση απονομής δικαιοσύνης, ξεκαθάρισμα των κανόνων (δασικοί χάρτες, κτηματολόγιο), αναπτυξιακό φορολογικό και βιώσιμο ασφαλιστικό (όχι σαν κι αυτά που έχουμε τώρα), ψηφιοποίηση διαδικασιών για αποφυγή γραφειοκρατίας, ρύθμιση κόκκινων δανείων, αλλαγές στην εκπαίδευση, και στην Ανώτατη Εκπαίδευση λοιπόν.
Και μια και είπα αλλαγές στην εκπαίδευση θα αφιερώσω τον υπόλοιπο χρόνο σε αυτό, γιατί εδώ κάτι μπορεί να επηρεάσω ακόμα υπάρχει ο χρόνος.
Στα άλλα τα προαπαιτούμενα ότι και να πω δεν πρόκειται να επηρεάσω τίποτε. Και μην πει κανένας ότι είμαι εκτός θέματος, γιατί σε αυτό το νομοσχέδιο με αυτές τις τροπολογίες θα είναι το μεγαλύτερο τρολάρισμα.
Μπήκε προχθές στη διαβούλευση το νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια. Πομπώδεις εκφράσεις όπως «ακαδημαϊκές ελευθερίες», «αποκατάσταση της δημοκρατίας», «άσυλο ιδεών», «η γνώση δεν είναι εμπόρευμα» χρησιμοποιούνται κατά κόρον. Ακαδημαϊκός βερμπαλισμός για το ακροατήριο της δεκαετίας του 1980 που όμως οι εποχές τον έχουν προσπεράσει.
Δεν είναι αυτά τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου σήμερα. Τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου είναι ότι στερεύουν τα κρατικά χρήματα και πρέπει να αποκτήσει εξωστρέφεια για να επιβιώσει στο διεθνές περιβάλλον. Πώς θα γίνει αυτό; Με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από αυτόν που υπαγορεύει το νομοσχέδιο. Υποτίθεται ότι θέλουμε να φύγουμε από τη χαρτολαγνεία και να πάμε στο περιεχόμενο και το νομοσχέδιο αυτό δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες παραγωγής κενών τίτλων.
Το γήπεδο όμως πλέον δεν είναι το ελληνικό δημόσιο (για να θέλουμε χαρτιά) αλλά ο παγκόσμιος ανταγωνισμός. Μπορεί η γνώση να μην είναι εμπόρευμα -όπως σωστά λέγεται- αλλά δεν μπορεί να είναι και κουρελόχαρτο. Κι αν χαμηλώνεις συνεχώς τον πήχη αδιαφορώντας για την ποιότητα τότε ναι, γίνεται κουρελόχαρτο.
Συγκεκριμένα μιλάω για τις ρυθμίσεις στα μεταπτυχιακά που δημιουργούν ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο που συγκρούεται με το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων. Ναι, θέλει ρύθμιση το καθεστώς αλλά όχι ισοπέδωση. Να τα αξιολογήσουμε, να βάλουμε κανόνες, να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε πιο εξωστρεφή, να ενταχθούν στον διεθνή ανταγωνισμό. Ναι, ασφαλώς να δώσουμε την ευκαιρία και σε όσους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Πώς; Λέγοντας π.χ. ότι υποχρεωτικά σε όλα τα μεταπτυχιακά το 20% των φοιτητών θα σπουδάζουν με υποτροφία και εισοδηματικά κριτήρια.
Και με αδιάβλητα κριτήρια να επιλέγονται και όχι με παραθυράκια του τύπου «υπηρεσιών αποκλειστικού ακαδημαϊκού περιεχομένου» που οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ξέρουμε πώς δουλεύουν και πώς αναπτύσσουν τις πελατειακές σχέσεις. Και τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι σε ένα μεταπτυχιακό (master, ο δεύτερος κύκλος σπουδών) πηγαίνουν κάποιοι για να αποκτήσουν εφόδια για την επαγγελματική τους καριέρα.
Ενίοτε μάλιστα τα πληρώνουν και οι εργοδότες τους που θα απολάβουν των υπηρεσιών τους με τις νέες γνώσεις. Γιατί θα πρέπει λοιπόν ο Έλληνας φορολογούμενος να επωμίζεται πλήρως και το βάρος των μεταπτυχιακών σπουδών; Επίσης προβλέπω ότι με τις διατάξεις όπως είναι αυτή τη στιγμή θα δημιουργηθούν ψευδομεταπτυχιακά δηλαδή προγράμματα απλώς για να συμπληρώνουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις οι διδάσκοντες. Για κάθε ώρα αμειβόμενης διδασκαλίας σε μεταπτυχιακό, μια ώρα αμισθί σε άλλο μεταπτυχιακό. Με αυτές τις συνθήκες βέβαια το πιο πιθανό είναι τα καλά μεταπτυχιακά με ζήτηση να κλείσουν και δυστυχώς να ανοίξουν τον δρόμο για έξω φοιτητών αλλά και διδασκόντων. Και εν τέλει, το Υπουργείο που θέλει καλά μεταπτυχιακά χωρίς δίδακτρα αυτό που θα δημιουργήσει θα είναι τελικά δίδακτρα χωρίς καλά μεταπτυχιακά.
Επίσης δεν αναφέρεται πουθενά το Ανοικτό Πανεπιστήμιο που έχει δίδακτρα κι εξ αποστάσεως εκπαίδευση (αυτό γιατί δεν το ακουμπάμε;) Έχουμε και μια διεθνή πρωτοτυπία: Το νομοσχέδιο βάζει μεσάζοντα το Διεθνές Πανεπιστήμιο για όσα Τμήματα-Σχολές-Ιδρύματα θέλουν να κάνουν ξενόγλωσσα προπτυχιακά προγράμματα! Για να μην αναφέρω τον διακαή πόθο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. την κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος, την υπονόμευση της αρχής διασφάλισης ποιότητας (Α.ΔΙ.Π.), τον στραγγαλισμό των Ειδικών Λογαριασμών Κονδυλίων Ερευνας, τις αυξημένες δικαιοδοσίες του Υπουργού, την κομματοκρατία όπου θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε και τη γνώμη των άλλων κομμάτων. Πράγματα που είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτά που χρειάζεται ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο. Θα έχουμε τη δυνατότητα να πούμε πολύ περισσότερα τις επόμενες μέρες. Δεν νομίζω όμως ότι είναι εκτός θέματος η συγκεκριμένη κουβέντα εφόσον σήμερα συζητάμε τα προαπαιτούμενα. Και η εκπαίδευση -και δη η ανώτατη εκπαίδευση- είναι ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα για να βγούμε από την κρίση.
